Poezi nga Sabri Hamiti
(Dashunia paskajore me shqipen)
Kam me të dashtë përjetë edhe mbas vdekjes
Sepse unë nuk due të vdes por kam me vdekë
Ti nuk je gjuha ime as e Nanës as e Babës tim
Ti je frymë zemra ime ti je shpirti im
Me shkue me shkue krejt njisoj asht me shkue
Në Prizren me shkue a me shkue në Shkodër
Me shkue në Durrës a në Tiranë me shkue
Në Vlorë me shkue a me shkue në Korçë
Me shkue në Elbasan a në Shkup me shkue
Me shkue do me thanë me vdekë pak nga pak
E me mbetë çka do të thotë me mbetë përjetë
Ti nuk njeh asnji kohë ti nuk njeh asnji vetë
Të gjitha i ke me vete të gjitha i mban në gji
Paanësi je pafundësi ti je përjetësi
Kur nisem a kur mbetem mos thuej prit a ik
Me shkue a me mbetë asht nji infinit
Me pasë gjithë kohën me pasë gjithë hapësinë
Me e rrokë Kosmosin si me e puthë shtëpinë
Kur të ndajnë në kohë të copëtojnë në veta
Zemra mue më grihet gjaku pik ndër fleta
Kam me të dashtë ty si e due Vetëveten
Se në thellësinë tande e gjej të vërtetën
E di se me mendue asht nevojë njerëzore
Po me dashunue asht domosdo jetësore
Se jeta e njeriu i donë të gjitha a hiç
Kam pa një copë që tue vajtue vdiq
Me u ngutë si lumi e me u derdhë në det
Çka me i thanë Babës a Nanës së shkretë
Me dashtë a me shkue me mbetë a me vdekë
Kam me të dashtë përjetë edhe mbas vdekjes
Sepse unë nuk due të vdes por kam me vdekë.
ObserverKult
Lexo edhe:
