Poezi nga Sherafedin Kadriu kushtuar Nanës Tereze
Do t’i thosha
Për do mote
Të vështira
Duke i pritur do kohë të mira
Kam ngrënë nga buka jote e shenjtë
Nanë
Në njëmijë copa e patëm ndarë heshtjen
Kur ushqenim shpresën e Ditës sonë
Ti
Sintaksën e shqipes e begatoje gjithnjë
Me gjuhët e botës që flisnin për Ty
E ne
Me emrin tënd e ngjitnim Gurin e Sizifit
Për çdo ditë të lume
E s’jepeshim
Se të kishim ty
Kohë që erëmonte
Si Lulja Gonxhe
Në shtëpi
Në rrugë
Kudo
Buzëqeshja ndriste si drita e Hyjit
Në fytyrat e heroizmit modern
Me shembullin tënd
E me bukurinë e Lutjes përballë ankthit të kohës
Ia hapëm portën Lirisë
Tani
Përmes dritës së përjetësisë
Nga qiejt që s’preken
Emri Yt
Mbi harresën tonë orë e çast dritëson.
ObserverKult
Lexo edhe:
SHERAFEDIN KADRIU: ÇAFKAT
Që kur di për ju, të zeza ju kam parë
***
Sonte
Në këtë muzg që sapo ka nisur
Ç’ju keni turrë drurëve të pakët të pyllit
të Spitalit tim
Në këtë shkurt pa borë si vetë dimri i këtij viti
***
Hej, ngadalë se do t’ma thyeni edhe xhamin e dritares
Mijëra jeni, jo më pak
Kurrë kaq shumë nuk ju kam parë
***
Edhe e zeza paska një të bardhë
***
Çfarë flatrash paskëshit
Sa drejtimesh merrni
Përballë-kaloni, anashkaloni, parakaloni
Sa shpejt ktheheni, e se kur ndaleni
Niseni sërish
Si nuk ndesheni asnjëherë
Çfarë shoferë!
***
Sonte
Do të ha nga mishi i juaj i thartë…
Poezinë e plotë e gjeni KËTU
