Një ndër shkrimtarët më përfaqësues të letërsisë shqipe, pa dyshim është Azem Shkrelí.
Ai shquhet për stilin e tij të veçantë të shkrimit, që la shenja të pashlyeshme në historinë e letërsisë sonë.
Shkreli u ngjít natyrshëm në kulmet e poezisë së sotme shqiptare. Ai e konsolidoi emrin e tij nga njëra vepër poetike në tjetrën.
Cilësohet si poet i mendimit, fanatik i latimit të vargut, i muzikalitetit tekstor, i ironisë së kthyer shpesh në sarkazmë.
Shkreli brenda poezive por edhe shkrimeve eseistike ka edhe fraza që përdoren tashmë si thënie proverbiale.
ObserverKult ua sjell disa prej tyre:
“Për kulturën e një populli, e jo vetëm për kulturën, koha më e ligë është koha e mediokërve.”
“Mos u bëj poet nëse s’mund të vdesësh për secilin varg, të vdesësh për secilën fjalë.”
“N’se dashurohesh, dashurohu n’flakë e n’valë, jo në sy të kaltër, se bëhesh det i çmendur pendimi.”
“Liria thinjët bukur, nuk plaket!”
“Ruaju, moj se vashat më të bukura i vret bukuria e vet!”.
Azem Shkrelí lindi më 1938 në Rugovë të Pejës. Shkollën fillore e kreu në vendlindje, ndërsa në Prishtinë ai vazhdoi shkollën e mesme për të vazhduar fakultetin Filozofik, degën e gjuhës dhe të letërsisë shqipe.
Për shumë vjet ai ka qenë kryetar i shoqatës së Shkrimtarëve të Kosovës, drejtor i Teatrit Krahinor në Prishtinë dhe themelues e drejtor i Kosova Filmit. Vdiq në pranverën e vitit 1997.
Ka botuar këto vepra në poezi Bulzat (1960), Engjujt e rrugëve (1963), E di një fialë prej guri (1969), Nga bibla e heshtjes (1975), Pagëzimi i fjalës (1981), Nata e papagajve (1990), Lirikë me shi (1994), Zogj dhe gurë (1997).
Në prozë: Karvani i bardhë (1961), Sytë e Evës (1975), Muri përfundi shqipes Shtatë nga at, si dhe dramat: Fosilet (1968), Varri i qyqes (1983) etj. Poezitë e tij janë përkthyer në shumë gjuhë të huaja.
Azem Shkreli vdiq në pranverën e vitit 1997.
E përgatiti: A. S.- ObserverKult
Lexo edhe:
ME NJË PLAGË NË SYRIN E DJATHTË, HISTORIA E PORTRETIT TË VETËM ORIGJINAL TË SKËNDERBEUT (FOTO)
