Nga Çun Lajçi
(Kujtesë e vonueme)
Pirro!
E di se po ta prishi qetësinë e amshimit. Por tue ditë se ti s’ke përtua me mbledhë eshtna e eshtna ushtarësh italian, në dy shfaqjet tue brilante, s’po hezitoj me ti lëkundë edhe ty kockat, ndaj po t’shkruaj!
Sot, rastësisht kalova kah hoteli i viteve ’70-ta, ku ti bane gjumë me nji skenograf që s’të ndahej, me sa ndahej hija jote nga shtati! Ti e dije pse! Pak e dita edhe unë por s’të pyesja!
Atëherë quhej Bozhur dhe kishte kalorës me përkrenare e shtiza t’gjata, n’ballinën kah Korzoja! Do koka kuajsh rrinin n’ballinën e hotelit n’za!
Nji mollë e bleva n’dyqanin e pemëve. Shitësi ofshani kur ma pagoi! – ah skamje e madhe t’paska fshi përpara more artist, m’tha!
Qesha!
-S’e lash për pare mik jo! Edhe unë shes libra rrugëve, si ti molla e do centa i fitoj edhe unë, por po du me ecë përballë Hotel Bozhurit, tue hangër mollë e me kujtua nji regjizor t’madh t’viteve ’70-ta!
Nuk me kuptoi. Ishte gjeneratë e re veç nuk me shiqoi me synin e mirë!
Zbrita ish rrugicës me kalldërm dhe u ndala para hotelit ku flije ti!
Kokën e çova te kati i dytë. Ti rrishe n’ballkon me Gim Zajmin tue pi duhan!
– O artist thërrisje atëherë me zanin bas! A po t’shijon molla?
Boll besa e burrave t’përgjigjesha!
– Kur t’plakem e ti shkruej memoret e mia, diku aty do t’jenë këta rreshta; – çdo mëngjes kalonte kah Hotel Bozhuri nji artist i ri, i ardhun nga Rugova, tue kafshua mollë e tue fishkëllua!
Tu rritë nera Gjeneral bërtisja nga rruga me kalldërm dhe vazhdoja për n’teatër!
Mos mu hatro që shkrova, se ishe regjizori i “Gjeneralit t’ushtrisë së vdekur” kurse unë isha asistenti yt!
Por ti ike n’amshim pa m’tregua për memorjet!
Unë sot memorje koti shkrova!
ObserverKult
Lexo edhe:
ÇUN LAJÇI: PO KTHEHEM EDHE NJIHERË DERI TE VARREZAT, TE GURI I VASHËS SË FJETUN
E kalova urën e katundit dhe sa po dola n’rrugën që t’çon n’Koshutan, e shkela frenin pa dashje dhe u fik kerri.
Ç’pate i thashë vetës. Ç’pave?
Kush ta trupoi rrugën? Kush t’thirri?
Çka harrove që me kaq rreptim e shkele frenin?!
Me droje e ktheva kryet kah ura. Tepër ngadalë e ktheva se mishi po m’bahej kokërr.
Gjethet e zverdhueme që binin mbi xhamin e veturës po m’trishtonin edhe ma shumë. Diçka po m’kujtonin por s’po ia gjeja fillin.
Tekstin e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
