Pikturat rupestriane që datojnë nga Paleoliti, të cilat gjenden në disa shpella në Pirenej, mund të jenë jo vetëm piktura, por gjuha e shenjave.
Këtë pretendojnë dy studiuesit baskë nga Qendra Kombëtare e Kërkimit Shkencor francez.
Etxepare dhe Irurtzun, dy studiuesit, ekzaminuan me kujdes të gjitha pikturat shkëmbore që përfaqësonin duart e gjetura në shpellat e Gargasit, në rajonin francez të Pirenejve. Duke arritur në përfundimin se, ato nuk janë vizatime. Apo paraqitje të rastësishme të gjymtimeve aksidentale ose rituale. Por paraqitje e një kodi të vërtetë e të mirëfilltë linguistik.
Gravurat e Gargasit, që datojnë nga periudha paleolitike gravetiane, që shtrihet afro 29 000 në 22 000 p.e.s., shpesh janë vetëm imazhe të duarve. Të cilave, gjithsesi, u mungojnë gishtat. Arkeologët u kanë atribuar domethënie rituale këtyre duarve “të gjymtuara”. Mund të jenë gjymtime, që kanë ndodhur për të vulosur bashkime martesore. Ose për të përfaqësuar ndëshkime, apo edhe rituale për të cilat nuk jemi në dijeni.
Po ashtu, sipas arkeologëve, skalitësit prehistorikë dëshironin të riprodhonin prerjet e rastësishme, humbjet aksidentale të gishtave. Sidoqoftë, studiuesit baskë studiuan me kujdes biodinamikën e duarve të Gargasit. Para së gjithash duke vërejtur se imazhet tregojnë konfigurime manuale. Që mund të artikulohen lehtësisht, pa ndihmën e një ndihëseje ose një pareti.
Nuk kemi të bëjmë me gjuhë me shenja të plota
Për më tepër, megjithëse gjymtimi ritual ose ndëshkues është i pranishëm në shumë kultura, nuk ka kulturë që përfshin heqjen e të pesë gishtërinjve pa prerë dorën. Sidoqoftë, në pikturat paleolitike, dora pa gishta gjendet mjaft shpesh dhe gdhendjet riprodhojnë vetëm disa nga konfigurimet e mundshme manuale, transmeton ‘konica.al’.
Zbulimi i bujshëm konsiston në faktin, se konfigurimi i gishtave të ilustruar në pikturat shkëmbore të Gargasit janë saktësisht të njëjtët që gjenden në gjuhët e shenjave. Në vizatime “mungojnë” ata gishta që përthyhen. Për artikulimin e shenjave gjuhësore.
Sipas studiuesve, nuk kemi të bëjmë me gjuhë me shenja të plota. Por me gjuhë me shenja alternative, jokryesore. Pra sisteme shenjash që përdoren ndoshta nga gjuetarët për të komunikuar me njëri-tjetrin.
Këto shenja do të përbënin një kod komunikimi, një gjuhë të thjeshtuar e ndarë midis gjuetarëve që dëshironin të komunikonin në pyll. Pa e lënë prenë t’u shpëtonte, një lloj komunikimi që përdoret edhe sot në kulturat e bazuara në gjuetinë dhe peshkimin.
Dallimi midis shenjave të Gargasit dhe gjesteve të rastit është kodimi, rregullsia e tyre. Njëlloj si me gjuhën e shenjave, secila formë e dorës korrespondon me një kuptim të saktë.
Për më tepër, vetëm konfigurimet manuale të artikulueshme dhe të perceptueshme lehtë shtypen në mure, çka konfirmon se ky ishte një kod gjuhësor.
Nuk ka asgjë të rastësishme në gravurat e këtyre duarve
Në të vërtetë, dihet se çdo kod gjuhësor, i folur ose i shënuar, preferon tingujt ose shenjat që artikulohen më lehtë. Dhe janë lehtësisht të perceptueshëm. Nuk ka asgjë të rastësishme në gravurat e këtyre duarve. Ato janë saktësisht konfigurimet më të thjeshta për t’u artikuluar dhe për t’u dalluar nga larg.
Sigurisht, nuk mund të flasim për një gjuhë reale të shenjave. E cila, siç e dimë, është një sistem i plotë gjuhësor që mund të mbivendoset në mënyrë të përkryer në një gjuhë të folur.
Nëse gjuha e folur bazohet në artikulimin dhe kombinimin e tingujve. Gjuha e shenjave bazohet jo vetëm në konfigurimin e duarve. Por edhe në vendin e artikulimit të shenjës. (p.sh. balli, mjekra, krahu jo dominues), në lëvizje (për shembull kontakt ose goditje) dhe në orientimin e duarve.
Shenjat e gjetura në muret e shpellave Gargas janë sigurisht, shenja gjuhësore. Forma të lashta të shkrimit të një gjuhe që paraardhësit tanë vendosën ta gdhendnin në shkëmb. Për ta bërë atë të arrinte tek ne, më shumë se 30000 vjet më vonë.
