Si ke vdekë?, poezi nga Edmund Vance Cooke. Përktheu: Synim Selimi
Hallin që të zuri udhën e more përsipër,
me zemër t’vendosur e t’gëzuar?
Apo e fshehe fytyrën prej dritës së ditës
me shpirt qyqar e të frikësuar?
Eh, halli peshon një ton, ose një okë,
ose halli është ç’e bën ti vet,
Dhe s’ka rëndesi që vuajtja mund t’rrëzojë përtokë,
Por ka rëndësi vetëm se si ti e pret.
Të kanë rrëzuar përdhe? Eh po, ç’është kjo?
Ngrihu me buzëqeshje e me hir.
Të biesh përtokë s’bëhet nami i zi, jo,
Por turp të kesh po ndjenje i shtrirë.
Për syrin e nxirë ji krenar!
Sa më poshtë të të hedhin, më lart kërce,
Se që je mposhtur nuk ngre kandar,
por vetëm si luftove — dhe përse?
Nëse ti luftove më së miri munde,
Edhe po të bën për vdekje, çfarë pastaj, më thuaj?
Nëse bëre tënden n’botën e njeriut e s’u lëkunde,
Pse, Kritiku mundin tënd të mirë do ta quaj.
Vdekja vjen zvarritur, ose vjen me turr,
Sido qoftë, e ngathët apo e shpejtë,
Që mund të kesh vdekur më shumë peshë s’ka kurrë,
Por vetëm përse dhe si ke vdekë?
ObserverKult
lexo edhe:
A ASHT MA E VËSHTIRË ME JETUE APO ME VDEKË PËR NJI KAUZË …
POEZIA PREKËSE E HAVZI NELËS: KUR TË MËSONI SE KAM VDEKË…
SERGEJ ESENIN: N’KËT JETË ME VDEKË NUK ASHT GJA E RE…
