Kur nana ik nga kjo botë
Në pragun e jetës
Ta lë këmishën e njeriut t`rritur
T`i lë me qindra fjalë të heshtura
N`kornizë muri hijen e saj
Kur nana vendos me shku
I ka veç pak ditë
shikimin e lëshon përtej
është përshëndetja e saj
Mos ki frikë njeriu im i vogël
Kur nana pështillet rreth vetes
ajo nuk ka pësuar amnezion
siç e mendon ti
njeriu im i vogël
I kthehet shpisë së çiknisë
Puth në ballë e merrë n’gryk t’kalumën e saj
Kur nana s’mundet
me të thirrë n’emër
do m’ja kujtue fytyrën
kur ti gjunjëzohesh
ka mu t’u shfaq e drejtë si hyjni
se ajo nuk do të jetë
me t’plotnue me fjalë
tu t’dhanë dashni
kështu ta lë fytyrën
si shenjë me u çua e me lëvizë
Njeriu im i vogël
Tani je rritur më
lëre të qetë n’lirinë e saj
