Pasqyrat janë zëvendësuar në dritare
me shikim të përtejmë
S’ka rëndësi më si dukesh
Nëse vetullat të janë rritur
apo syri të mbeti pa makijazh
Vetja përball tjetrit
shtrinë në heshtje dorën e paqes
Nëse kurrë nuk ke takuar veten
e arratisur nga ty
Tani koha ta mbulon qenien
shtrirë në hapësirë
nga sytë do të kaloj qielli blu
Jetën e sollëm gjer këtu
afër ishim të dorëzoheshim
në krimbin e metamorfozës së Kafkës
Shpëtuam njeriun për një dromcë
nga dora që mban në grusht
jetën e harruar diku
nga rrokullisja e zvarritja
n`boshllëkun e errët të dhomës
Jetën tonë e sollëm gjer këtu
Tek shenja e fundit drejt greminës
për të shpëtuar njeriun nga njeriu
që matej me çastet e ngarendjes
Tani qyteti im
N`mes nesh kem armikun
tonë t`padukshëm
që ma ndal dorën për t`prek ballin
Jetën tonë e sollëm gjer këtu
njeriun nga krimbi e shpëtuam
nxorëm n`sipërfaqe
edhe njëherë ecjen dy këmbeshe
