Hiri i zemrës u ndez sonte, malli i kohës larg,
Vetëm pak e ktheva kokën, ishe ti në prag,
Rrugë e vjetër po kërkonte hapat, zërin tënd,
Njëri-tjetrin rrugës pritëm, vetëm.
Sa larg shkoj me puthjen tënde, kur ma lë në buzë,
Mbyll unë sytë e flas me zemër, lutem mos t’ketë fund,
Se dhe sytë kur të përhumben, shpirti i mban gjallë,
Edhe lotin do ta djegë ky zjarr.
Të jemi bashkë, këtë beso,
Do të dua gjithmonë njësoj,
Je vetja ti, je frymë që marr,
Do të dua, se të kam në gjak.
Në çdo rrugë s’u ndjeva vetëm, ishe ti në prag,
Dhe sa herë e ktheja kokën ty të gjeja pranë,
Se dhe sytë kur të përhumben shpirti i mban gjallë,
Edhe lotin do ta djegë ky zjarr.
Edhe zemra po të ndalë do ish’ njësoj,
S’do mjaftonte jo, një jetë e tërë,
Një botë.
ObserverKult
Lexo edhe:
