Ti mos u trishto që unë jam kështu,
S’mund të jem ndryshe dhe po të dua.
Kur dhimbjet e mia, i harroj diku,
Dhimbjet e botës strehohen tek mua.
Ti mos u trishto, kur të shikosh lot,
A nëse dhimbjet më kanë lodhur mjaft.
Mos më merr inat që nuk i ndala dot,
Kur me dhimbjen më hodhën dhe baltë.
Ti mos u trishto për buzëqeshjen tënde,
Se ndoshta mes lotëve, gjendet në pusi.
Po në shpirt për ty, i ruaj ca vende,
Ku askush troket, as nuk hynë njeri.
Ti mos u trishto, eja dhe si dhimbje,
Si do që të vish, unë të pres tek dera.
Nëse nuk sjellë gaz në zemrën time,
Eja zbukuromë gjithë dhimbjet e tjera.
ObserverKult
Lexo edhe:
REKOMANDIME LEXIMI NGA SOKRAT HABILAJ
Në kuadër të rubrikës Rekomandime leximi, ObserverKult kësaj radhe ka mysafir poetin Sokrat Habilaj.
Ja cilat janë librat që Habilaj u sugjeron të pasionuarve pas leximit.
————————————————————–
Arti i të shkruarit, ndoshta ka lindur edhe si një nevojë për t’u arratisur nga bota ku jetojmë. Dëshira për të jetuar dikur tjetër, për të shpëtuar nga trishtimi i kësaj bote, bën të mendosh se duhet krijuar një mjedisi i ri, një strehë e re, një ishull, i cili është krijimi vetjak dhe fillimisht i përket vetëm atij që e krijon.
Nga Sokrat Habilaj
Më pas, kur ai që merret me letërsi, e ka krijuar letërsinë e tij, (ishullin e tij), çdo krijues kërkon që këtë ishull, ta vizitojnë sa më shumë, që ai të kthehet në një lloj mënyre në një gjetje “turistike”, përkatësisht artistike. Pikërisht këtu qëndron dhe dilema.
Në shekuj është krijuar letërsi dhe vazhdon të krijohet pa fund, por shumica e saj humbet në terrin e viteve, duke u kthyer në ca ishuj të harruar që nuk na kujtohet më as emri i tyre, e jo më të mendojmë se ia vlejnë të vizitohen ende…
Tekstin e plotë e gjeni KËTU
