Tulipanët janë tepër të ngazëllyeshëm, bën dimër këtu.
Shih sa e bardhë gjithçka, sa e paqtë, sa e përborur.
Po mësoj të bie në fashë, shtrirë jam vetëm qetësisht
ndërsa drita bie mbi këta mure të bardhë, këtë shtrat, këto duar.
Unë jam askushi; s’kam fare lidhje me shpërthimet.
Ua kam dhënë emrin dhe rrobat e përditshme infermiereve,
historinë time anestezistit dhe trupin kirurgëve.
Ata ma kanë mbështetur kokën mes nënkresës dhe këllëfit
si një sy mes dy qepallash të bardha që nuk duan të mbyllen.
Bebëzë budallaqe, duhet të kallë brenda gjithçka.
Infermieret kalojnë e kalojnë, nuk më shqetësojnë,
sikur pulëbardhat në stere ato kalojnë me kapuçët e bardhë,
duke bërë me duar gjëra, njëra njëjtë si tjetra,
ndaj e pamundur të thuash sa syresh janë.
Trupi im është gur zalli për to, ato e shtrijnë sikur uji
shtrihet mbi zajet që duhet të përshkojë, duke i latuar butësisht.
Më sjellin mpirje me gjilpërat e tyre të shndritshme, më sjellin gjumë.
Tash e kam humbur vetveten, s’i duroj dot bagazhet——
Valixhja e udhëtimit prej lëkure si një kuti e zezë ilaçesh,
Im shoq dhe fëmija që qeshin prej fotos së familjes;
Buzëqeshja e tyre më kapet pas lëkure, grepa të veckël buzëqeshës.
I lashë gjërat të rrëshqasin, anije mallrash tridhjetë-vjeçare
varur kokëfortësisht pas emrit dhe adresës sime.
M’i kanë spastruar krejt asociacionet e mia të dashura.
E trembur dhe lakuriq në barrelën me dyshek të gjelbër plastik
Pashë kompletin tim të çajit, komotë me të linjta, librat e mi
të zhyteshin jashtë shikimit dhe uji më fundosi.
Jam murgeshë tani, kurrë s’kam qenë kaq e dlirë.
Nuk doja fare lule, doja vetëm
të shtrihesha me pëllëmbët kthyer sipër dhe të isha krejt e zbrazët.
Çfarë lirie është, nuk e ke idenë çfarë lirie——
Qetësia është kaq e madhe sa të trullos,
dhe s’kërkon asgjë në këmbim, veç një etiketë emri, disa xhingla.
Është ajo që rrethon të vdekurit, më në fund; i përfytyroj
tek mbyllin gojët mbi të, si pas marrjes së ostias.
Tulipanët, si fillim, janë tepër të kuq, më lëndojnë.
Edhe pas letrës paketuese arrij t’i dëgjoj si frymëmarrin
lehtë, përmes pelenave të tyre të bardha, si një foshnje e tmerrshme.
Kuqësia e tyre i flet plagës sime, përkon me të.
Janë të ndërdukshëm: duket se pluskojnë, dhe pse me rëndesë më tërheqin,
e më zemërojnë me gjuhët e tyre të befta, me ngjyrën e tyre,
një dyzinë plumbçesh të kuqe rreth qafës sime.
Askush s’më ka ruajtur më parë, tani po më ruajnë.
Tulipanët kthehen nga unë, dhe nga dritarja pas meje
ku një herë në ditë drita zgjanohet ngadalë dhe ngadalë hollohet,
dhe shoh veten, të rrafshët, qesharake, hije prej letrash të prera
mes syrit të diellit dhe syve të tulipanëve,
dhe unë nuk kam fytyrë, kam pasë dashur ta fshija veten.
Tulipanët e ndezur më hanë oksigjenin.
Para se të vinin ata, ajri ishte mjaft i qetë,
vinte e ikte, frymëmarrje pas frymëmarrjeje, pa bujë.
Pastaj tulipanët e mbushën si një zhurmë e fortë.
Tash ajri trazohet e shtillet rreth tyre sikur një lumë
trazohet e shtillet rreth një motori të fundosur ndryshkur kuq.
Përqendrojnë vëmendjen time, që qe e lumtur
ndërsa luante e prehej pa u përfshirë.
Muret, edhe këta, duket sikur ngrohin vetveten.
Tulipanët duhen vënë pas hekurave si kafshë të rrezikshme;
Ata po çelin si goja e ndofarë maceje të madhe afrikane,
dhe unë jam e vetëdijshme për zemrën time: ajo hapet e mbyllet
vazoja e saj plot me të kuqe lulon nga dashuria e qashtër për mua.
Uji që shijoj është i ngrohtë e i njelmët, si deti,
dhe vjen nga një vend po aq i largët sa shëndeti.
Përktheu: Elvana Zaimi
