Nga Gjergj Jozef Kola
Pjesa e parë
1.
Unë di aq shumëpak prej tejet,
Bjen fjala, nuk di se si ndërtohet dita jote:
Kur del nga puna, a fluturon në shpi
Apo ndalesh diku e ndjekë me sytë e kaftë
Flokët e bardhë të reve mbi lumin Drin?
Unë di kaq shumëpak prej tejet
imagjinoj kur kthehesh në shpi
A flen menjihere në zhegun e verës
Apo hapë frigon e nxjerr nji birrë të akullt
Si murgjit e zellshëm anash Danubit
me perimet e stinës plot lule në dorë?
Ah, sa shumëpak di prej tejet
Prej gjanave të vogla ku asht ndërtu
Kjo egzistenca yte kaq e mbushun
Me shumë lulengjyra e plot gjelbrim
E flokët e kuq prej sirene lumejsh.
Kaq shumëpak di prej tejet më beso,
saqë më duket vedi si nji tokë e etun në verë
E ti nji re e pamëshirshme, mbushe me shi
Që më ban hije krejt shkurt e kalon pa u ndalë
drejt horizontit të shtrime mbi Alpe
ndalesh nji çast të vetëm, zhdeshë petkun e reve
e lëshon mbi lumin Drin tanë freskinë tande
plot me hire femnore e dashuni të shkujdesun.
2.
Unë nuk di asgjasend prej tejet
E albumet e fëminisë sikur janë strukë
Nën shinat e trenave që nuk kalojnë ma
Para shpisë tande në fushat e blerueme
E vetëm shkendija kujtimesh dalin prej andej
Si xixëllojat e trembuna të rinisë tande të parë
Mbi skenat e kohës mbushë me kangë e poezi.
Unë, sinqerisht që nuk di kurgjasend prej tejet
Bjen fjala, se kur e ke marrë puthjen e parë
E ti vetë kur e ke dhanë atë buzëdridhun
Se unë nuk kam as dijeninë ma të vogël
Për dashunitë tueja të kalueme në herbarium
Kujtimesh të palosuna në letra të bardha
Si krahë fluturash në pritje e sipër.
Kurgjasend nuk e di mbi vjershat e tueja
Të dashunisë tande të parë e as të dytë
Si dhe zemrën e zhytun në lotët rinore
Në mes të gëzimit, idhnimit e grindjeve
Nëpër brigjet e zhavorta të Drinit
Ku kanë ndërtu nji hidrocental e nji liqen mbas tij.
Mbi të tana, unë nuk di kurgja mbi zemrën tande
Se ti vetëm më qeshë me sytë e ndritshëm
E në faqet e tueja mollëzat janë vorbullat
E Drinit që më marrin me vedi e më çojnë
Deri në detin e pafund ku lahet horizonti.
Unë, të betohem se di aq shumëpak prej tejet
E t’andrroj kur zgjohesh nadje e hapë sytë
E më ndeshë mu si nji tokë të plasun prej etjes
e kalon aty si nji qiell i veshun me petka të bardha
Resh të pamëshirshme, mbushun me shiun e verës
E shkon e bahesh dush për Drinin e bardhë.
Ah, unë nuk di prejmend kurgja prej tejet
As kush të ka dashtë e as cilin ke dashtë
Kush të ka braktisë e cilin ke braktisë
A ka kja shume ai që ja ke thy zemrën
E ti a ke ndeshë ndonji që të ka ba me derdhë lotë?
Nuk di pra thjesht, asgja mbi ty,
e nuk e kam as edhe nji rresht të vetëm
Mbushë me romantikën e jetës tande
Gishtat e dorës me dridhen se nuk e gjejnë
cilën anije me vela të bardha
Me nisë ujënave të kthjellta të Drinit
Ku ti kalon perditë të lume?
3.
Vete druhem me të nisë fjalë të bukura dashunijet
se bahem edhe une nji përru i rrëmbyeshëm
që shkon e mbytet krejt kot ne Drinin përballë
ku ti kalon perditë si nji re krahëlehtë
e zhdesh petkat tueja e bjen si shi tuj e lagë
vështrimn tim të kthjelltë në mrendësi.
Me beso se du me dijte kaq shumë për ty,
Saqë unë nuk mundem me të thanë Jo
Përkurgja, as për mënyrën se si ecë, si qeshë
Si i përshëndetë retë që shkojnë tuj u sjellë
Krejt natyrshëm përreth mejet e tejet
Pa gjetë mënyren se si me u ndalë…
Pjesa e dytë
(vazhdon…)
ObserverKult
Lexo edhe:
