Poezia “Këngë dashurie”, nga William Carlos Williams
Ti ke hyrë ndërmjet meje dhe pranisë tmerruese të hënës
Të yjeve, të diellit dhe të tokës
Me të gjitha degët e saj të shtrembëra
Shkretimi i jetës
është errësuar nga hija jote
Por drejt meje
Fytyra jote ka qenë një dritë
Duart e tua kanë qenë një shi i butë
Zëri nga midis buzëve të tua
Diçka që më mban siç mban ajri një zog
I kam hapur krahët e mi gjerë e gjatë duke të ndjerë
Ty rreth meje
Dhe kam parë lart dhe kam marrë frymë thellë
Thellë
Thellë
Prilli është çdo prekje
Ajo
Nga sytë e tu, nga ajo çka thua ti
Të gërshetuar si një zog këndonjës në një pemë të gjelbër
Ti ke hyrë dhe je shpërndarë gjithandej nëpër mua
Që unë ta çmoj sërish rininë time
Duke uruar që ajo të mos largohet kurrë prej meje
Sepse ajo nuk është e imja
Por e jotja
Dhe se do ta mbaj ngrohtësisht
Të sigurt
Brenda meje përgjithmonë
Ajo
Kenga jote e dashurise ndalon dhe përsëritet
Ai
Kënga jote është brisk nga goja
Përktheu Enkeleda Suti
ObserverKult
Lexo edhe:
