Poezi nga Timo Flloko
Në këtë qytet kam kohë që s’jam parë,
e huaj jam,
për këtë nuk kam faj,
ish’ natë pa hënë atëherë kur ne u ndamë,
dhe u harruam, se koha s’të fal.
Unë ika larg të mos kthehem kurrë,
gjithçka të harroj,
të t’harroj edhe ty,
tani më lutesh, ke një peng, ti, në shpirt,
ta kthejmë të shkuarën,
Oh, sa çudi,
e jotja unë të jem përsëri.
Jo, nuk të dua!
Është tepër vonë, tani tepër vonë…
Jemi të huaj,
i dashur…vonë,
Zemra u ftoh,
Zemra u ftoh.
Unë e pranoj një puthje këtë natë,
Për gjithë magjinë që ma fale ti,
Kohën s’e kthejmë dot pas,
Të dy ne e dimë,
Kujtimi mbetet veç si një stoli.
Jo, nuk të dua,
Është tepër vonë tani, tepër vonë,
Jemi të huaj,
I dashur…vonë,
Zemra u ftoh.
Zjarri u shua,
Në shpirtin tim thellë, përgjithmonë,
Të ndiej të huaj.
Është tepër vonë,
Zemra u ftoh.
LEXO EDHE:
RRËFIMI I EVA ALIKAJT: NGA PUTHJA ME TIMO FLLOKON, TEK “PALLATI 176”…
Ajo ishte në moshë fare të re, teksa bënte hapat e parë drejt skenës së Teatrit Kombëtar. Ndërsa dridhej nga emocionet, drejt saj me një thjeshtësi të pashoq afrohej jo më pak se i ashtuquajturi “babai” i teatrit shqiptar, Piro Mani. “Mirë se vjen Eva Alikaj”, – i thotë ai, dhe këto fjalë asaj i ngrohin menjëherë zemrën.
Aktorja e rrëfeu momentin dhe rrugëtimin e saj artistik deri në ditët e sotme, mes kinemasë e teatrit, një intervistë të pazakontë me regjisorin Hervin Çuli, ku prekin dhe aspekte personale të jetës.
Nuk bëhet fjalë për një intervistë pune, ndaj dhe Çulin e shohim gati jashtë “petkave” të drejtorit të Teatrit Kombëtar, ndonëse Alikaj nuk ua përton ankesave për role të papërshtatshme gjatë kohëve të fundit.
Rrëfimi i Alikajt erdhi në kuadër të intervistave që shpalosin “Anatominë e një aktori në karantinë”, pasi, edhe përsa i përket teatrit, “The show must go on” (“Shfaqja duhet të vazhdojë”)…
TEKSTIN E PLOTË MUND TA LEXONI KËTU
