Nga Mihal Hanxhari
Në mbrëmje ishim bashkë në breg të lumit, dhe aty të shkallët e gurta gjetëm një varkë të lidhur që lëkundej aq lehtë nga ato valët e buta të lumit, dhe hipëm aty dhe ndenjëm ashtu shumë kohë, sa Arusha e Madhe zbriti pothuaj fare poshtë, atëherë doli hëna e verdhë që duke u ngjitur në qiell zbehej dhe merrte një ngjyrë të lehtë jargavanësh, atëherë të thashë se hëna ka rënë në dashuri me tokën, se kjo dashuri është e madhe dhe e patreguar, e vjetër fort, madje as toka s’e di, dhe mundet që hëna ka shkruar një herë një poezi dhe ia ka dërguar tokës, një poezi tepër të hidhur e të dëshpëruar, po si ia ka dërguar, ah, me atë yll të këputur që po bie tashti atje tej, dhe ja se ç’thotë:
“Përse të desha aq shumë, përse u lidha me ty, përse ndjenja pranë teje dhe tashti s’ndahem më kurrë, s’largohem më kurrë, më more ajrin, më more jetën, ditët e mia përvëlojnë, netët e mia ngrijnë, qielli im është kurdoherë i zi, me mua askush s’flet unë s’dëgjoj kurrë një zë, tek unë nuk fryn erë, tek unë s’ka gjethe, tek unë s’ka dete, tek unë s’ka lumenj, unë jam kredhur në heshtjen e thellë të qiellit, unë qëndroj pranë teje, dhe të shoh së largu si në ëndërr me ato ngjyrat e tua që ndryshojnë pa fund, shoh retë e tua, ujërat e tua, tokën e ishujt e tu, dhe vetë ngrij e digjem, dhe zgjohem nga ëndrrat nga një meteorit që më bie sipër, që hap një plagë gjigante me gjak llave, dhe unë hesht, nuk nxjerr zë, nuk qaj dot, si do buqiste qielli sikur të qaja e të klithja nga gjithë ato meteoritë që kanë rënë mbi mua, hesht, dhe në heshtje ndiej pluhurin e yjeve që bien ngadalë mbi mua e më qeton atë hi të dashurive të djegura të yjeve të qiellit, dhe kështu, përjetësisht kështu, lidhur pas teje, tek më shikon netëve se si shkëlqej, se si laj fytyrën në ujërat e tua, ti s’e di kurrë mjerimin tim, s’e di kurrë që s’do mundem dot të zgjidh ato vargoj të padukur dhe si një gjemi të ikja nëpër qiell për të gjetur dhe unë nëpër rrugët e qiellit një tjetër jetë”.
Si rrinim ashtu tashti, si rrinim, thuajse shtrirë në fund të varkës , uji ecte, një motoskaf përtej iku me zhurme që u tret ngadalë, dhe ngadalë arritën gjer te varka jonë, palët e valëve sërë-sërë me kurrizin e tyre të lyer me hënë, dhe ajo e përkundur, ku po iknim, “Sikur të shkëputej litari, po të ikte varka nëpër ujë në errësirë, dhe ne kështu siç jemi në gji të njëri-tjetrit, dhe të mos kuptojmë gjë ?”
“Ah, kështu si jemi tashti, le të shkojë në detin më të largët “, ish aq i vakët ajri i natës, lumi sikur dërsinte dhe lëshonte avull, si gjithnjë zhurma e largët e qytetit vinte, po aq e tretur, aq e shuar, po sa ndenjëm ashtu, sa ndenjëm, me copëza fjalësh, me copëza puthjesh, me rrugë duarsh nëpër një rërë të ngrohtë të trupave tanë, dhe maunet atje në bregun kundruall , të lidhura atje, me dritat që rrënjeheshin nëpër ujë, dhe urat e varura nëpër një mjegull blu, dritat që ecnin ujërave duke bërë shkallë zjarresh të ftohtë, shkallë që zbrisnin në thellësirat e errëta të lumit ku as mëngjeset s’arrijnë dot dhe ecja pa pushim, rrjedhja e padukur e ujit, një ikje pa ndalim, rrjedhje pa ndalim, uji, kohe, nate, ecje pa asnjë ndalesë, bashkë me yjet nëpër udhën e përnatshme rreth e rrotull kupolës së qiellit, ecje e pakuptueshme, heshtje që përcjell këto lëvizje të përjetshme , dhe varka jonë e drunjtë që ndien ujërat që ikin në ijët e saj, dhe ne të dy që kujtojmë se jemi aty të palëvizur, iknim dhe ne me ujin, iknim me natën, me yjet që shkonin nëpër lëmën e qiellit, dhe ne iknim, dhe ne do të iknim , pa asnjë ndalesë, pa asnjë kthim, në këtë ecje të pakuptuar të jetës, të botës, dhe ti the “Paska ikur hëna”.
Titulli i origjinalit: “Hëna”
*Shkëputur nga libri i Mihal Hanxharit: Rrëfim vetmie
Përgatiti: ObserverKult
——————-
Lexo edhe:
