Nga Valbona Ismaili Luta
Është një film që sa here e shoh, nuk mund të përmbahem pa qarë. Ndoshta e keni parë, SHADOWLANDS, me Antony Hopkinsin e famshëm. Ngjarja ndodh në Angli në vitin 1952 dhe thuhet se është bazuar në një histori të vërtetë të një dashurie midis shkrimtarit britanik C. S. Lewis dhe një amerikaneje, Joy Gresham, e cila shkruan edhe vetë poezi. Për këtë rol, Debra Winger ishte kandiduar për Oskar si aktorja me e mirë.
C. S. Lewis, në moshë, bën një jetë të qetë e të rehatshme. Punon si profesor i letërsisë angleze në një kolegj në Oksford. Me ardhjen e amerikanes Joy, e cila ka një djalë nga martesa e parë me një alkoolist, gjërat ndryshojnë: Prej një lidhjeje, në fillim shoqërore, lind një dashuri e thellë e cila përfundon me martesë. Kurorëzimi bëhet në spital pasi Joy e kupton se vuan nga kanceri i eshtrave.
Lewis ka një natyrë shumë të tërhequr. Kur kishte qenë 9 vjec i kishte vdekur e ëma dhe nga dhimbja e humbjes që atëherë nuk u ishte lëshuar ndjenjave. Asnjëhere nuk arrin t’ia shprehë asaj dashurinë para se ta kuptojë se jeta e saj nuk do të zgjaste shumë, por kësaj radhe sikur e mëson dhe e kupton porosinë në jetë se kurrë nuk është vonë t’i tregosh njeriut që e do, atë që i ndien për të. Pjesën tjetër që u mbetet bashkë ai bën çmos për t’i treguar asaj se sa shumë e do. E përkrah emocionalisht dhe fizikisht deri në momentin e fundit të jetës së saj.
Një skenë që me siguri u mbetet në mendje të gjithë atyre që e kanë parë këtë film është ajo kur Lewis takon Douglas-in, të birin e Joy-t, – pas varrimit – me përpjekje të mbinatyrshme lufton të përmbajë dhimbjen që ndien, të mos shpërthejë në vaj para tij. Pa sukses! Dhe sa here e shoh këtë skenë, më kujtohet shkrimtari ynë, Andon Zako Çajupi, me vargjet e tij në ‘Vaje’.
Që ditën që vdiqe, që kur s’të kam parë./ Lotë që kam derdhur s’më janë dhe tharë!/ Shumë vjet u bënë, sot u mbushën dhjetë / Që kur më ke lënë dhe s’të shoh ndë jetë/ Ndë ç’kopshte me lule ke qëndruar vallë?/ S’të vjen keq për mua? S’të vjen mall për djalë?/ E ke lënë foshnje, tani u bë burrë;/ S’arrite ta rritje, s’të ka parë kurrë!/ Për ty, shumë herë, coc do të më thotë,/ Po s’munt t’i përgjigjem se më mbytin lotët/ Kthej kokën me nj’anë dhe vështroj përpjetë…! Duke psherëtitur te Zot i vërtetë…
Sa rrallë dëgjon dikë – sidomos nga burrat shqiptarë – të shpreh dashurinë, mungesën, dhimbjen për gruan para të tjerëve.
Ndoshta për këtë arsye shpesh të tjerët formojnë bindjen se shqiptarët janë burra shumë të vrazhdë! Për shkak të traditës ndoshta janë më të rezervuar, por ata që i lexojnë këto vargje, të thurura me aq ndjeshmëri, dhimbje, dashuri, me siguri e kuptojnë edhe anën tjetër të burrave tanë!
ObserverKult
—————-
Lexo edhe:
VALBONA ISMAILI LUTA: KUR I SHKEL TË DYZETAT… GATI ÇDO DITË, ZGJOHESH ME NDONJË DHIMBJE TË RE!
