mallnohem kanjiherë
për ty
për frymën e ndjeme fort
kur na puçen faqet e m’len zhig
për pak ma shumë se aq
veç pak
nuk e honeps zemra
mosguximin që kam
se na asht thanë e msue
me ndrydhë veten
me aktrue si profane
me tjerrë fjalën qysh sillna përnatë
dhe vetë veten herash
pse lëshohet duersh nji frymë aq e ndjeme
e nuk përflakë pritshmëri zakonesh
që na janë msue me u shtirë për hirë t’botës
e s’di kurrkush me kallxue
pse davaritet nji grue
thahet si kallashtër thyhet si farash
bahet peng i buzës t’vetë
tu e shkelë me dhamb
për nji dëshirë krejtë njerzore
me t’ardh
me ardhë si ti
pa m’thirrë n’konak
dhe s’e di ti qysh durohesh
pa e njoftë ndjenjën
me puthë
me t’puthë
nji grue n’sokak.
