Nga Bislim Ahmetaj
E kisha takuar dy ose tri herë gjithsej. Qemë parë nëpër promovime librash, ajo vinte herë vetëm, herë e shoqëruar me një poet të cilin e njihja pak, por gjithsesi kishim një simpati të ndërsjelltë për krijimtarinë e njëri-tjetrit. Ajo më ngjante me një re, vinte ngjyrë sermë në gri, herë e bardhë e herë e ngarkuar me shi.
Edhe veshjet e saj ishin të përshtatura me ngjyrën e flokëve të fytyrës, grimit. Si një skulpturë prej plumbi, apo si ata filmat bardhë e zi. Njërën prej herëve mbaj mend që i dhamë dorën njëri-tjetrit, miku im poet ma prezantoj si të afërmen e vet. Ajo e zgjati dorën e saj të bardhë gjysmë të fshehur nën mëngën e një pardesyje ngjyrë gri. E lehtë e brishtë si pende pëllumbi mu duk ajo dorë, thuajse e tejdukshme. Ndërsa një buzëqeshje e lehtë i doli mundimshëm nga sytë e thellë që i kishte po ngjyrë gri në të kaltër, bash si guralecë lumi të dejëzuar, ku spikasnin kapilarë gjaku të dembelosur.
Shumë kohë pas atij takimi, ndoshta një vit më vonë listës së kërkesave për miqësi në FB ju shtua një emër i panjohur me një foto profili pak a shumë të njohur. Sytë në foto ishin pak më të kaltër, ndoshta duke përdorur filtra për të rritur shkëlqimin dhe kontrastin, por pa ndryshuar qartësinë dhe nuancën e ngjyrës origjinale. Portreti ngjante pak a shumë me një monedhë argjendi. Fillova të gërmoj në të dhënat e pakta të profilit të saj, siç bëj rëndom me kërkesat për miqësi. Miqtë e përbashkët ishin poet, shkrimtarë, sigurisht edhe i afërmi i saj, poeti me të cilin e kisha takuar ato dy apo tri herë. E pranova pa bërë naze. Ajo shfaqej shumë rrallë në FB, aq rrallë sa e harrova fare.
Në një 11 prill, në kujtesën e FB-s mu shfaq një status i imi, i disa viteve më parë, ku kisha shkruar pak a shumë “11 Prilli i vitit ‘85 është njëra prej ditëve të pakta që duhet shpallur festë zyrtare në Shqipëri”, pa nji pa dy e ripostova. Filluan “like-t” dhe komentet. Shumica prej tyre njerëz të njohur dhe me komente humoristike mbështetëse, befas një koment disi ndryshe, i ftohtë, pa ngjyrë “Vdekja është flamur i bardhë”. Ndala e pash me vëmendje, e lexova prapë. Ishte profili i vajzës me sy të kaltër dhe fytyrë ngjyrë argjendi. I bëra “like” komentit të saj, por diçka po më brente nga brenda. Aq sa profili dhe dora si pende pëllumbi e vajzës, po aq edhe fjalia “Vdekja është flamur i bardhë.”.
Pa hezituar i shkrova në inboks për të dyja arësyet.
-E kisha dëgjuar shprehjen “Vdekja është kapak floriri”, por që “Vdekja është flamur i bardhë” asnjëherë më parë, ja e lexova nga ju.
Prita për një përgjigje të shpejt, ajo nuk erdhi siç unë e prisja. Erdhi ndoshta disa ditë më vonë, kur unë e kisha fshirë nga kujtesa si statusin tim, ashtu edhe profilin e vajzës me sy të kaltër dhe fytyrë ngjyrë argjendi.
-Kur të takohemi në ndonjë promovim libri do ta them kuptimin e sentencës “Vdekja është flamur i bardhë”.
As unë si ktheva përgjigje menjëherë. Jo se nuk doja, por thashë të bëj edhe unë lojën e saj. Pas pak ditësh poeti A.Z na çoj fjalë se së shpejti do të bënim një shtegtim poetik, në një vend shumë egzotik. Kolonia jonë poetike ishte pak a shumë e njohur mes veti, rrallë i shtohej ndonjë zog apo zoçkë e re. I shkrova vajzës me sy të kaltër dhe fytyrë ngjyrë argjendi, ku i tregova që është rasti ta mësoj se pse “Vdekja na qënka flamur i bardhë”. E priti me kënaqësi ftesën, por me që ishte me fjetje, do t’i duhej t’i rregullonte disa punë të vogla, për lejen në punë dhe justifikimin në shtëpi. Të nesërmen në darkë vonë mora përgjigjen e saj e cila sa më ëmbëlsoj, aq edhe më dogji, njëlloj si shija që të lë mjalta e gështenjës. “Do të vi me ju bashkë me poetin M.L, të afërmin tim me të cilin jemi takuar dy apo tri herë të tjera nëpër festa librash.”. I ktheva një “Ok” të ftohtë, si ato stalagmitet e akullit që rrëzohen nga strehët e shtëpive në pranverën e hershme.
Dita që do të niseshim për shtegtimin tonë poetik erdhi shpejt edhe pse mua m’u duk se ajo javë zgjati më shumë se javët e tjera të vitit. Hypëm një e nga, një gjithë shënd e verë në mikrobuzin që rrinte i ndezur gati për t’u nisur. Vajza me sy të kaltër dhe fytyrë ngjyrë argjendi ishte ulur e vetme në sediljen e dytë pas shoferit të furgonit, i cili kishte vite që nuk i ndahej udhëtimeve tona dhe tashmë ishin bërë që të gjithë miq me të. Përshendeta me dorë dhe me zë, pastaj u ndala para saj. Ajo zgjati dorën e saj si pendë pëllumbi e cila pushoj mbi dorën time të ftohtë nga i ftohti i mëngjesit. Dora e saj ishte e ngrohtë, në mollazat e faqeve i shëtiti një purpur i roztë që kontrastonte dukshëm me fytyrën e argjendë.
-Ulu, a s’do që të rrishë me mua? – mu drejtua me një ton sa lutes, aq edhe lozonjar.
-Do vijë kushëriri yt ?!?
-Jo, atij i doli një punë e paparishikuar dhe nuk vjen dot.
Hodha çantën e shpinës në mbajtësen e bagazheve sipër kokës dhe mu duk sikur hoqa një mal me ferra nga shpina edhe pse brenda saj kishte vetëm një palë ndërresa, dy libra të mitë me poezi dhe çantëzen e vogël të higjenës.
Rruga për në folezën tonë të shtegtimit poetik edhe pse e gjatë shkoj si një shëtitje mbrëmje. Përgjatë gjithë kohës biseduam herë në grup dhe herë vetëm për vetem, si dy të njohur të vjetër. Letërsi, poezi, politikë, gastronomi, harta vendesh të dëshiruara rrotulloheshin si në një skenar të pregatitur me shumë kujdes edhe pse gjithçka erdhi krejt spontane dhe e natyrshme. Herë nga tronditjet e rrugës, herë nga dëshirat e dyanshme, trupat tanë puthiteshin, shkriheshin dhe ndërfuteshin me njëri-tjetrin sikur të ishim dy re që i shakalafitë era.
Kolonia jonë poetike është krejt shpërfillëse ndaj vizitorëve të rinj, Ne thjeshtë i gëzohemi lumturisë së shokut apo shoqes kur ata sjellin ndonjë “burim njerëzor” të ri në habitatin tonë. Ndodh që vizitori shndërrohet në “burim të qëndrueshëm njerëzor” por rrallë, shumë rrallë. Bërthama mbetet gjithmonë e pa ndryshueshme.
Ndërsa drekën e hëngrëm në Dardhë, mbrëmja na gjeti në Geghysen, një fshat i vogël thuajse i braktisur nga banorët, që gdhihet dhe ngryset prej qindra vitesh në kufirin ku mbaron brezi i pyjeve me gështënja dhe nisin pyjet e ahut.
Duke zbritur nga furgoni poeti A.Z bëri njoftimet e rastit, siç bën gjithmonë.
-Në orën 19.00 fillon mbrëmja jonë poetike, kështu që nxitoni pasi vendet janë të limituara- e mbylli me humor njoftimin.
Pamja ishte magjike, shumica prej nesh s’kishin qënë kurrë në atë cep të atdheut tonë. Unë nxitova drejt hotelit, pas meje si qengj manar vajza me sy të kaltër dhe fytyrë ngjyrë argjendi. U përshendetëm gjithë zhurmë me të zotët e “Guest House-it” dhe pasi mora një çelës nisa të ngjis shkallët, pa guxuar të flasë, aq më pak të kthej kohën pas. Ajo është gjithmonë pas meje, e ndjej frymën e saj. Hap derën e dhomës, ndez dritën, gjithçka në brendësi të dhomës shkëlqen dhe rrezaton pastërti e rregull. Dola në ballkon, mora frymë thellë jo një here, disa herë rrjesht. Nga pas dëgjoj zërin e saj, si një tingull violine të cilwn po e akordon mjeshtri.
– Unë do të bëj një dush të shpejt, pa i lagur flokët.
-Bëj ç’të duash- nuk e di i thashë asaj apo vetës time. Vazhdova të rri në ballkon prej nga dëgjova zërin e poetit AZ.
-A do vish ta pimë nga njëcke të vockël para darkës me verë.
Dilemës të hy edhe unë në dush apo të mos ja prish ftesës së mikut, i dhashë anën e gotës së rakisë së thanës, ndërkohë që solla ndërmend një humor të vjetër të nuses që i pat thënë dhendrrit “Mos u ngut, nata është e gjatë, tatë e ke, kush s’po të kapet n’të”.
Ndërsa po binte muzgu dhe po rehatoheshim një e nga një në sallën e ngrënjes ku ishte shtruar tavolina e madhe me një shumëllojshmëri sallatash, nuk shkoj shumë dhe ajo u shfaq në derën e restorantit si një vetull hëne, veshur me re të ndritshme. U ulë pranë meje dhe sikur mu shkri në gjoksin tim. Muzika, vera, poezia dhe ushqimi i zgjedhur krijuan një atmosferë ku njeriu harron gjithëçka dhe bota i bëhet e vogël, sa kopshti i Edenit. Kënduam, vallëzuam, u përqafuam, u puthëm, pimë verë deri sa mesnata mori drejtimin e ditës së re. Dikur ajo e strukur në gjoksin tim me sy të pulitur për gjumë më ftoj të ngriheshim. U ngjitëm në dhomë. Unë u zhvesha lakuriq dhe u shtrina në krevat, të njëjtën gjë bëri edhe ajo, u puthëm lehtë e lehtë, u kredhëm, u shtërnguam, ndërsa unë e fërkoja lehtë dhe kujdesshëm organin e saj, ajo bënte të njejtën gjë me të njëjtin ritëm me sendin tim që ishte çakërdisur dhe ishte gati të shperthente akoma pa penetruar në vaginën e saj të brishtë e të butë.
Herë hypte ajo mbi trupin tim, herë unë mbi të sajin, deri sa duart e mia u fshehen pas vitheve të saj dhe të sajat shtërguan fort shpatullat e mia, ndërsa organet tona ishin ngjitur tashmë me njëri-tjetrin dhe lëviznin me ritmin e valëve të detit që rreh bregun.
Po e ndjeja që nga çasti në çast mund të merrte fund ai moment magjik dhe u tërhoqa prej trupit të saj si prej llavës.
Nuk e di sa zgjati ky kalërim por mbaj mend se kur ndali të dy po kullonim djersë, shfrynim dhe ofshanim sikur kishim gjetur Eurekën. Për një kohë bajagi të gjatë nuk e hapi gojën asnjëri prej nesh. Pasi frymëmarrjet tona u normalizuan, u dëgjua kënga e një gjeli që vinte nga dera gjysëm e hapur e ballkonit, prej nga hynin rrezet e argjendta të hënës dhe shfaqej një rrsikë qielli ku ishte lidhur arusha e vogël.
Ndërsa ajo vazhdonte të rrinte e shtrirë mbi trupin tim, pesha e saj e lehtë bëntë që të mos e ndjeja si pengesë, përkundrazi më dukej sikur isha mbuluar me një veladon mëndafshi. Hëna vrapoj e zuri vendin e arushës së vogël dhe tashmë ajo po i ndriçonte ftyrat tona.
Atëherë ajo mblodhi fuqitë dhe u ulë prapë mbi kalin e saj dhe nxori nga goja fjalinë e parë që kur ishim kthyer në dhomë, pas darkës së zhurmshme.
-E mban mend kur të kam shkruar një herë në fb që “Vdekja është flamur i bardhë”?
-Po si nuk e mbaj mend, e kam kujtuar me qindra herë dhe kam pritur të ma shpjegosh, si qenka e mundur që vdekja sjell paqe. E di që pas luftës vjen paqja, e di që lufta shkakton vdekje. Por vdekja dhe paqja nuk më del që gjejnë paqe tek njëra tjera…
Akoma pa i dhënë fund argumentave të mi krejtësisht të kotë, ajo ma mbylli gojën me dorën e saj si pendë pëllumbi dhe nisi të gugasë.
-Shokët e gjyshit tim akoma pa lindur prindërit tanë e vranë gjyshin tënd, ndërsa unë ngrita flamurin e bardhë të paqes mes nesh- dhe u rrëzua mbi mua.
Aty nga mesdita na doli gjumi, ndërsa dola në ballkon pash që mikrobuzi qëndronte i ndezur dhe poeti A.Z, lajmëronte se pas dhjetë minutash do të niseshim.
Tiranë, maj 2025
ObserverKult
Lexo edhe:
