vetmia nuk vjen nga mungesa
as nga tepria
është brenda
në shkronjat e emrit të saj
që pëlcasin si kokrra kripe në zjarr
jeton në frymën që del e nuk kthehet
në hapin që nuk të çon askund
pulson në shpirtin e dritës që shuhet
heshtjen e shpon me turjelën e tingullit
vetmia është ajo ditë
kur kujtimi yt nuk të njeh më
është dhe nata që digjet pa fener
klith pa zë
prek pa gishta
në sytë e vetmisë çdo gjë ndodh pa ndodhur
boshi është zemra e saj
në vetmi
ti bëhesh asgjëja që rri pezull
as në tokë as në qiell
me fytyrën e zotit që hesht
ObserverKult
Lexo edhe:
