Nesër që pa gdhirë, kur fusha të zbardhë
Do nisem. E shikon, e di që më pret ti.
Do shkoj nëpër pyll, do shkoj nëpër mal.
Më tepër larg teje nuk mundem të rri.
Do eci me sytë nga mendja pa i hequr,
Pa parë e dëgjuar nga jashtë asgjë tjetër,
I vetëm, i huaj, duarkryq, i tukequr,
I trishtë, me ditën më të errët se netët.
Nuk do shoh as arin e muzgut që bie,
As velat së largu që drejt bregut po ulen,
Kur të mbërrij do vë mbi varrin tënd në hije
Një buqetë me ashe dhe shqopa plot lule.
Përktheu: Alket Çani
ObserverKult
——————–
Lexo edhe:
SEKRETET DHE VIZATIMET E PANJOHURA TË VIKTOR HYGOSË
Monument absolut i letërsisë franceze, mendimtar dhe politikan i përkushtuar. Viktor Hygo ishte, në kohën e lirë, një vizatues i frymëzuar dhe shumë prodhues.
Gjerësisht e panjohur, kjo vepër monumentale fillimisht i rezervohej vetëm rrethit të ngushtë të shkrimtarit. Me përjashtime të rralla, ajo nuk iu shfaq kurrë publikut në të gjallë të tij. Pasi artisti u tregua i kujdesshëm të mos i përziente rolet.
Një krijimtari thellësisht personale, të cilën ai gjithsesi u sigurua t’ia linte trashëgimi Bibliotekës Kombëtare, së bashku me dorëshkrimet. Hygoi nuk pati kurrë një atelie. Njeriu i letrave, i cili, nëse përdorim fjalët e tij “kishte të tjera gjëra për të bërë”. Fillimisht skicoi cepave të tavolinave ose buzë rruge.
Tekstin e plotë e gjeni KETU
