Ti mbyll sytë, i dërrmuar
nga puna e tmerrshme këtu nën tokë.
Patjetër je duke ëndërruar,
se ëndrrave pranga s’u vënë dot.
Dhe le ta bëjnë ferr galerinë,
ti vuan që të mbetesh ëngjëll.
Mbi supe si flatra ke mirësinë
dhe fluturon nëpër ëndërr.
Ku vete kështu? Ah, unë e di
dhe ëndrrat lodhen prej kaosit,
dhe kanë ftohtë ashtu si ti
veç me kapotën e të burgosurit,
Dhe s’po të them që i vrasin ëndrrat
që kam shëtitur ndër varret e tyre.
Ndodh që të na vrasin më parë ëndrrat
dhe qajnë ato mbi ne si vejushe.
Befas u zgjove. Buzëqesh i trembur,
sapo u ktheve nga ai vend i lumtur.
Balli i mbushur plot me ëndërr
e di që bëhet më i bukur.
Spaç, dimër 1982
