Poezi nga Vjollca Bajraj
Para ca vitesh pata shpëtuar
nga rruga dy qentë e mi
Dukeshin qen shtëpie të braktisur
Kushedi ç’ju kishte ndodhur në jetët e tyre
Mbase ju vdiqën pronarët
Ne ende nuk e kemi mësuar gjuhën e tyre engjëllore
Të flasim e të tregojmë histori me shikime
Është magji kjo puna e të folmes
Kur s’ke dëshirë as t’i lëvizësh buzët
Por shikimi flet më shumë se një mijë fjalë
Unë ju vura emrat që desha
(edhe pse ata tërë jetën kishin emra)
Ju dhurova tërë dashurinë e botës
Se ata më dhuruan mua njësoj
Në shetitjet tona të gjata
Edhe pas kaq vitesh
Luna e Leo gjithmonë vrapojnë
Kur shohin ndonji grua të vjetër me bastun
Edhe pse unë i dua i adhuroj
Ata vazhdojnë të kërkojnë
dashurinë e dikurshme të tyre
Ku të gjejmë vallë
Dashuri të tilla kaq besnike
Kaq hyjnore
Në mes njerëzve
ObserverKult
Lexo edhe:
