Poezi nga Xhelal Ademi
Si s’më erdhe në kujtime as në ëndërr s’dukesh më
Ndër acar të zemrës time të më bëje veç një zë,
Pata dertin të dëgjoja ku ke humbur kështu vallë
E së fundi të mësoja nëse brengës i bën ballë.
Si s’më çove asnjë letër, nga ke mbushur ditët tua
Nuk pandeha asgjë tjetër veç të ndjeja tek më thua,
Që s’ke shtuar tjetër rrudhë nga mërzia nuk je plakur
S’ka gjë se ndërrove udhë e ndërrove për t`më flakur.
Si ta pres një rast të dytë, ah sot doja ca shpjegime
Ky qytet ka mbyllur sytë, jo pa ty nuk ka vegime,
Kot vetveten marr për dore si gjej dot rrugicë të ndritur
Sepse m’plakën fije bore që mbi kokë më patën zbritur…
ObserverKult
Lexo edhe:
BERTOLT BRECHT: KURRË S’TË KAM DASHUR MË SHUMË
Kurrë s’të kam dashur më shumë, ma soeur,
sesa kur u largova prej teje atë muzg të përflaktë.
Pylli më gëlltiti, pylli blu, ma soeur,
dhe sipër tij qëndronin yjet e zbehta të perëndimit.
Nuk qesha aspak, aspak, ma soeur,
unë që si në lojë shkoja drejt një fati të errët –
ndërsa fytyrat pas meje veniteshin
ngadalë në mbrëmjen e pyllit blu.
Gjithçka ishte e bukur këtë mbrëmje të vetme, ma soeur,
kurrë më pas dhe kurrë më parë s’ish’ njësoj –
Natyrisht: Më kishin mbetur vetëm zogjtë e mëdhenj,
zogjtë që, në qiellin e errët në mbrëmje, kanë uri.
Përktheu:Orjela Stafasani
