Poezi nga Xhevahir Spahiu
Po bie nata
pa një yll rrëqethës.
Sërish jam vetëm.
vetëm.
Nën dhe si vemje
ndryshku po bren hekur.
Sërish jam vetëm.
Vetëm.
Më griu grija e përditshmërisë.
Boshin
shurdhan,-e di, –
s’ma merr askush.
Po shkoj në tjetër vend.
Përtejshmëria
s’dhemb.
ObserverKult
Lexo edhe:
XHEVAHIR SPAHIU: SHEMBJA E NJË NATE DASHURIE
Ktheva kokën, mbajta hapat:
binin tjegullat, binin trarët,
binte qielli i një nate dashurie.
Atje mbi papafingo, pranë yjeve e pata puthur,
shemben yjet tani, bëhen pluhur.
Dritare s’ka, ka sy të zgavërt,
s’ka mure me plasaritje të etshme,
skelete fjalësh në gjysmerrësirë,
skelete ëndërrash, premtimesh të nesërme.
Ngrihet tymi si një mjegull e bardhë,
një grusht eshtrash të një nate gërmadhe.
Në cep të rrënimit
dy burra po pinë qetë-qetë cigare.
Ej, ju atje!
Nuk dëgjoni si ulërijnë brenda meje xhindet,
edhe pak e llava do të dalë jashtë meje si tek vullkanet.
Mos u kthe në kujtim, i thashë
mos u kthe në harrim, më tha;
botës i falëm një natë dashurie
dhe kjo s’është pak.
Një natë. Dhe çfarë nate!
Dora mbi sup,
hëna mbi mal,
qielli i kaltër i botës mbi krye…
Mbajeni, mbajeni!
Ajo po bie…po bie….
Dhe ishte një natë e paemër,
siç ishin të paemërt yjet.
Kini mëshirë, mos e shembni atë natë!
është rënkimi im apo klithma e saj?
Kini mëshirë, kini mëshirë!
Ajo ishte një natë dashurie
që kurrë s’duhej të kish gdhirë.
Kini mëshirë,
në mos po atje nën gurë,
nën peshën e natës së shembur do të shembem,
i vrarë jo nga urrejtja, po nga dashuria,
që, përjetësisht quhet dhembje…
ObserverKult
