mbërrijmë vonë ne, që rrugëve të vendit vijmë me valixhe në duar
edhe atëherë kur na pret një fije gëzimi,
edhe atëher kur mundohemi ta vrajmë lotin, e ta shuajmë zemrën e shkrumueme.
mbërrijmë vonë ne, netëve të vona kur na pret një prag-ikje, apo një daulle gëzimi,
se shpesh ndodh na ik treni e ne nëpër stacione të ngrirë mbesim, duke prit një tjetër në ardhje, a thua kur do vijë?!
shpesh e ham shpresën me kafshatën e mallit,
e ndrydhim veten me duart e tokuna në largësi,
se vonë mbërrijmë me i puq faqet tona,
me ëmbëlsinë e së vërtetës dashuri, se vonë arrijmë.
ObserverKult
