Prej barkut tem ka lind trupi jem
Jam unë nana jeme e fundit
Jam unë fëmija jem i parë etern
Jam nxjerrë prej ujit të mbledhun në rreth me duart e mia
e dilatume sa diametri i vetmisë
në maternitetin e grave pa burra, pa zot e pa gjymtyrë
një lindje pa bisturi
pa lotin e kuq të barkut
pa vijën e qumështit si plagë
me një dhimbje laike në mish
kam shty
kam bërtit në tre akte
kam gjujt diellin me gurë e grushta
jam rrapatos si shpirti në fije të frymës
prej ballit m’janë zgjatë damarë të përvëlum
prej trupit asht çu peshë tanë mishi
prej mishit kanë dalë jashtë tanë eshtnit
jam shpernda nëpër kutinë e jetës
pa u thy
në njëmijë grimca të buta.
Veç unë në një dhomë-pasqyrë
veç katër mure që frikën ma kishin
katër vdekje kam kthy mbrapsht
katër javë kam bind stuhitë me u ndal
pa i ngul dhambët në asnjë kafshatë bukë
pa u tremb prej dritës në ferr
pa ushqy kafshët e komshisë
pa ia mbajt kryet natës në jastek
Vetëm.
Asnjë doktor, asnjë infiermiere, asnjë korridor
asnjë pilulë për dhimbjen teme të pamposhtun
Veç britma
herë si kalë pambuku
herë si shtrigë amnore
te kambët e shtratit
ma përgjonte orën e gjumit
me saktësi hyjnore.
Prej tkurrjes erdha në jetë
lëkura e vjetër ra një copet
ftyra e tronditun ndeshi ftyrën e re
flokët e lagun iu shkëputen rranjës provizore
qava për herë të parë
me sytë e ri
një lindje natyrale
e parekomandushme
një foshnje e madhe
sa një grua
tekstualisht grua
