Poezi nga Jorgo Bllaci
Ti më the se ndihesh mjaft e vrarë,
Se të vajti jeta brengë e lot,
Po ndriçimn’ e syve aq mitarë
Dëshpërimi s’ta ka errur dot.
Unë shoh një foshnjez brenda tyre,
Ëndërra të kaltëra tek thurr…
Kot i ndrydh në gonxhe ti dëshirat!
Ku ka gonxhe, që nuk çel dikur?
Deri vonë vjeshtës, trëndafili
Çel e na verbon me bukuri.
Kohë lulesh s’është vetëm prilli,-
Zemra në çdo stinë ndjen rini!
ObserverKult
Lexo edhe:
JORGO BLLACI: BALADA E LOTIT
Vendosën ta godisnin me gurë
Marie Madalenën e gjorë,
Burrat që s’arritën ta shtinin dot në dorë,
Gratë ziliqare për lirinë e saj të shthurur
Dhe pleqtë inatçorë.
Po duke ndjekur udhën andej pari,
I biri i perëndisë u ndal aty për fat
Dhe urdhëroi:
– Të godasë i pari
Ai që asnjëherë s’ka rënë në mëkat!
Rrëmeti u shtang…
Legjenda kaq na thotë.
Por sapo biri i qiellit u largua,
Turmës kokëfortë
Demoni i mllefit përsëri iu zgjua.
Veç si të bënin? Frika e ndëshkimit
Ua mpinte krahët, gurët sa rrëmbenin
Dhe gati sa s’pëllcisnin prej tërbimit,
Që s’gjenin dot mënyrën si ta shfrenin
Hakmarrjen mbi të gjorën Marie Madalenë…
Poezinë e plotë e gjeni KËTU
