Sikur njeriu të mund të thoshte se ç’dashuron,
sikur njeriu të mund të ngrinte dashurinë në qiell
si një re në dritë.
sikur, si muret që shemben
për të përshëndetur të vërtetën e ngritur në mes,
të mund të shembte trupin e tij
veç të vërtetën e dashurisë duke lënë,
të vërtetën e vetvetes,
që s’quhet lavdi, fat apo ambicie,
por mall ose dëshirë,
unë do të isha ai që përfytyroja,
ai që në gjuhën e tij, sytë dhe duart
shpall para njerëzve të vërtetën e panjohur,
të vërtetën e dashurisë së tij të vërtetë.
Nuk njoh liri veç lirisë së të qenit rob i dikujt,
i dikujt që s’mund t’ia dëgjoj emrin pa u përqethur,
i dikujt që më bën ta harroj këtë gjallim,
që më bën ta quaj ditën dhe natën si të dojë,
dhe trupi e shpirti im i pluskojnë në trup e në shpirt
si drurë të humbur që uji i mbyt
ose i ngre lirisht, me lirinë e dashurisë,
Ti ma përligj gjallimin:
po qe se s’të njoh s’kam jetuar,
po të vdes pa të njohur,
s’vdes,
se s’kam jetuar.
Përktheu: Aurel Plasari
