Pa zgjimin e Dranjes, ta dini, nuk çel pranverë!
Atë mot qe mirë deri në mars, mandej erdhi prapë dimni në vërri, me ujq të unshëm prej Majes së Kunorës.
Tri pëllambë nën dhé, u ngrinë frymorët gjumashë, gjarpni e urithi, por jo Dranja!
Ajo dimnonte aso here në tokë të terun te gjiu i Drinit, te rranza e shkambit të kuq. Kur ndjeu dridhmën e ulurimës së murrlanit, lëvizi paksa si rrotull mine e ndeshi kryet për gurë. E shijoi me gjuhë: nuk ishte i krypun, kishte ngrohësinë e rrezeve të diellit që e kapi shkambi i kuq dyqind metër nalt një javë përpara.
Përpara se me sosë rrebeshi mbi dhé, i plasi delli i Dranjes nga uja, i plasi edhe jermi si vezë me zog përmbrenda.
Shpërtheu tokën mbi vete, e i doli dimnit përballë!
Po ta kishit pa si u lëshue breshka teposhtë nëpër mjellazën e borës, kambë-sharavelas prej çuku në çuk, e ra te kroi i katundit tonë.
Atje ishte dejë fusha nga bora. Avulli i ngrohtë, i ndriçuem prej diellit e mbuloi breshkën si kem. Kengjat mbas gardhit e këqyrën shtrembët atë send të gjallë për bind, dhe nga frika blegruen dridhshëm.
Dranja, e lindun jo prej barkut të deles së brishtë, por nga ama tokë, hangri gjithçka i erdhi për shtegu, gjeth të vjetër e të ri, mun edhe një copë letre të vogël të shkrueme.
*Shkëputur nga libri i Martin Camajt: “Vepra”
Përgatiti: ObserverKult
Lexo edhe:
