Poezi nga Rumi
Duke kërku fytyrën tande
Prej n’zanafillë të jetës ’eme
kam kërku fytyrën tande
por sot e pashë.
Sot pashë
hijeshinë, bukurinë,
mirësinë e pashoq
të fytyrës
që isha duke kërku.
Sot të gjeta ty
e ata që deri dje më përqeshnin
e tallnin
sot kanë keqardhje që nuk të kanë kërku
sikur kam ba unë.
Jam i habitun prej madhnisë
së bukurisë tande
që ndih në mue dëshirën me të kundru
me të paktën njiqind sy.
Zemra jeme shkrumet prej pasionit
për këtë bukuri të mrekullt
që gjithmonë kam kërku.
E tesh’
turpnohem
me e quejt këtë dashni njerzore
e kam frikë prej Zotit
me e quejt hyjnore.
Fryma jote ermirë
si flladi i nadjes
ka trazu qetinë e kopështit,
ke ndih jetë të reja në mue
jam ba dielli
dhe hija jote.
Shpirti jem po çmendet prej lumtunisë
krejt qenia jeme
asht e dashunume me ty.
Prania jote
ka ndezë nji zjarr në zemrën teme
për mue
tokën dhe qiellin.
Shigjeta jeme e dashnisë
ka arritë n’destin
jam në shtëpinë e mëshirës
dhe zemra jeme
asht nji faltore lutjesh.
Përktheu: Elona Çuliq
ObserverKult
———
Lexo edhe:
SEKRETI I TRISHTË I VAÇE ZELËS, FLET VËLLAI I SAJ: E QUAJTËN TË PAAFTË…
