askush nuk e thur botën me duer sikur ai
asht ma shumë se çdo kangë
që e këndojmë kur qytetit i sillena
me makinë
asht ma shumë se çdo poezi që kam shkru
dhe lexu
asht ma shumë se çdo blu e qiellit
që pasqyrohet në liqé
asht ma shumë se çdo fllad që na bahet lëkurë
asht ma shumë se çdo lule që çel nga hiri i Zotit
asht ma shumë se krejt lulet që më ka pru
asht ma shumë se çdo fjalë që ma ka thanë
apo nënkuptu me sytë e nxanun n’kurth nga përskuqja e pamundësisë
askush nuk e ka buzëqeshjen e tij
pafajni e fëmijës ka mbetë në ashtin e shpirtit të tij
ai asht pafund dhe pashkrueshmënisht i bukur
i çmendun
i athët
i amël
i guximshëm përballë të pamundurës
i përunjun përballë sublimes
i përmallun
i përvuejtun
i vërtetë
me atë gjith’
asht koha e duhun për me rilindë vedin
asht ora për me mësue dashninë
asht koha për me mësue prekjen
asht koha për me vdekë pa frikë e pengje
asht koha për me thanë çdo gja që nuk duhet
dhe që mund të mos e kem thanë kurrë
ai gjith’ ia len në dorë Zotit
e para tij jam pa mëkate, pa të shkueme e pa të ardhme
para tij jam veçse e tashme e pastër
jam nana e birit të tij
jam nana e birit tonë me hir të Zotit
para tij jam gjith’ çka unë asnjëherë nuk kam me e ditë se
por ndjej që ashtu si jam, jam e tana
jam e vërtetë
dhe nuk du me kenë ndryshe
asnjë mall nuk qenka ma i bukur se malli për te
dje
sot
