Nga Haruki Murakami:
… fati është si një stuhi e lehtë prej rëre që vazhdon të ndryshojë drejtim. Ti e ndryshon kahun, por stuhia e rërës të ndjek.Ti kthehesh përsëri, por edhe stuhia kthehet. Ti e ndryshon kahun papushim, si ndonjë vallëzim kërcënues për vdekje pikërisht para agimit.
Përse?
Sepse kjo stuhi nuk është diçka që fryn me furi nga shumë larg, diçka që nuk ka të bëjë me ty.
Kjo stuhi je ti. Diçka brenda teje. Ndaj gjithçka që mund të bësh ti, është të dorëzohesh. Futu brenda stuhisë, mbylli sytë, taposi veshët asisoj që rëra mos të të hyjë brenda dhe ec nëpër të, dalëngadalë.
Nuk ka diell atje, as hënë, as orientim, nuk e di se ç’është koha. Vetëm rërë të bardhë e të imët që formon shtjella sipër në qiell si kocka të pluhurizuara.
Atë lloj stuhie rëre duhet të përfytyrosh…
Sapo të ketë mbaruar stuhia, nuk do të kujtohet se si ia dole mbanë, se si arrite të mbijetoje.
Në të vërtetë, nuk do jesh i bindur nëse stuhia ka përfunduar.
Por një gjë është e sigurt: kur të dalësh prej saj, nuk do jesh po ai njeriu që hyre. Ky është thelbi i stuhisë…”
*Shkëputur nga romani “Kafka në breg”
Lexo edhe:
