Para se të shkruaj për sytë e tu… e dashura ime
duhet t’i kërkoj leje pemës
Para se të shkruaj për fytyrën tënde, princesha ime
duhet t’i kërkoj leje hënës
Para se të shkruaj për detin dhe stuhitë e mia
duhet t’i kërkoj leje shiut.
Para se të notoj në hapësirën e gjirit tënd… zonja ime
më duhet…
patjetër…
t’i kërkoj leje atdheut.
Këto kohë, e dashura ime
nga xhepat tanë, del një flutur vere,
që quhet atdhe.
Del nga buzët tona një pjergull levanti,
që thirret atdhe.
Ajo del nga këmishat tona
minaretë, bilbilat, përrenjtë, karafilët, ftonjtë
një harabel uji që thirret atdhe.
Kam nevojë të të shoh, zonja ime…
por trembem mos prek ndjenjat e atdheut…
Dua të të pëshpëris çdo natë, zonja ime
por trembem mos më dëgjojnë dritaret e atdheut.
Dua të bëj dashuri sipas mënyrës time
por më vjen turp nga idiotësia ime
para trishtimit të atdheut.
Thua të ketë hapësirë në pasqyrat e Londrës
ku të shoh fytyrën time të thyer?
A ka vend të sigurt, në sytë e tu
ku të kaloj natën?
Unë që nën pallton time mbart epoka kohe…
më vijnë të ngushtë hotelet e trishtimit ku shkoj
më vijnë ngushtë palltot e dashurisë që vesh
më vijnë ngushtë shkrimet që shkruaj
Siç e dimë, hartat e poezisë kanë ndryshuar tashmë
janë ekzekutuar poema të mrekullueshme
dhe janë kurorëzuar poezi druri…
Kanë ndryshuar hartat e grave në shënimet e mia
Ka ndryshuar relievi i maleve, luginave, grurit dhe rrushit
Kanë ndryshuar minierat e sermit dhe të arit
Nuk ka më femra
as kafe dhe hurma arabe
Kordoba ndryshoi bashkë me Grenadën
Gratë e Levantin s’më buzëqeshin më
as bukuroshet e Alepos
Në flirtofsha me bukurinë e një gruaje
më shqyejnë peshqit e detit Arab.
Kjo është koha e prozës, e dashura ime
nuk ka më poezi, as dashuri, as re dhe as shi
Si t’ia bëj e dashura ime
që mallin tim ta hedh në fletoret e pluhurit?
Dua të të shoh e dashura ime,
mbase arrij ta vjedh zjarrin e syve të tu.
Në duart e tua, dua të lexoj fatin që na pret
Në barkun tënd, dua të mbjell
fëmijë… pëllumba… dhe pemë…
Dua të humbas në detin tënd, deri në lundrimin e fundit
dua një mijë gjëra
por… humba trenin…
A gjendet në tavolinat e Londrës
një tavolinë e vetme
dhe një kafe e mirë
që lan zemrën time të lodhur
Vallë, ku mund ti arratisem kujtesës time?
Nëse porosis mëngjesin, zonja ime
ma rrëmben Ebu Lehebi…
Nëse hyj në hamam,
më pret Ebu Lehebi…
Nëse përmend një emër qyteti në telefon
më ndërhyn Ebu Lehebi në linjë…
Nëse ftoj një grua të bukur
sonte për darkë…
në prehërin e saj ulet Ebu Lehebi…
A ka ndonjë cep të vogël në kafenetë e Londrës
pa arabë…
Mëngjeseve, kërkoj një gazetë
kineze, koreane, indiane
ku të gjej ngushëllim, larg oratorisë së arabëve…
dhe heroizmave të arabëve!
Unë e kreh historinë, zonja ime
frazë për frazë
faqe për faqe
pikë për pikë
por nuk shoh veçse tenda që kapërdijnë tenda…
nuk shoh veçse një regjim që rrëzon një tjetër
nuk dalloj heronj…
Mos vallë jemi një rrenë e madhe
ne arabët??
Përktheu: Elmaz Fida
*Titulli i origjinalit: “Duhet t’i kërkoj leje atdheut!”
ObserverKult
Lexo edhe:
NIZAR QABBANI: KUR TË HASËSH NDONJË BURRË…
Kur të hasësh ndonjë burrë
q’e kthen
në poezi
çdo pjesë tënden,
që thur vargje
me çdonjë nga flokt’e tu,
kur të hasësh një burrë,
që di,
bash si unë,
të të lajë e të t’stolisë
me poezi,
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
