Ju ftojmë të lexoni një cikël të zgjedhur poezish nga Anton Marku:
Ne ishim libra
që shfletohen nga fundi
për të kuptuar më mirë
fillimin tonë
KUJTESË
Më jep sy
të shoh nga prapa
pas si më vijnë
paudhësitë e mia
Hapat që ngatërruan rrugët
këmbët që më sollën deri këtu
Duart e mia
nuk ishin për lutje
Në kopshtin tim
të gjithë drunjtë
ngjajnë në kryqe.
MBAJTËSIT E QIRINJVE
Një hije
që nuk dihej se e kujt ishte
u shtri pranë tij
Bashkë u nisën
rrugëve të botës
të etur për gjithçka
Pas lanë
tokën e askujt
ku fluturat lajnë sytë natën
Buzët e tyre
gojës së qiellit
i ranë në prehër.
PAS NDARJES
Në dhomën
që ti e braktise e para
ka vite që ëndrrat tona
nata i bën bashkë
në të njëjtin shtrat
Me një të mbyllur syri
e përbinë
gjithë frymën që lamë aty
Ne ishim libra
që shfletohen nga fundi
për të kuptuar më mirë
fillimin tonë
Mbjellë në një tokë
ku askush nuk rrëfehet
për dyert e lëna hapur.
HIJEBARDHA
Pas natës së parë
ti ishe ndryshe
Frymëmarrjet tona
nisen të takohen
çdo herë e më rrallë
Në gjithçka ngjaje
pos në gruan që desha
Më vëreje
vetëm kur pyesje
se sa vajti ora
Mëngjeseve tona
nisi tu rritej
rrethi i syve
Me mëngë këmishe
fshinin gjurmët e buzëve
të lëna në varëse rrobash.
SILUETË
Me duart e veta
i vuri tapën
shishes së jetës
Për të
e djeshmja ishte ende aty
afër sa një prekje ere
Çdo hije që kalonte përskaj
i ngjante asaj
E nesërmja
të larta i kishte ngritur muret
Me të pamatshmen u mat.
ObserverKult
Lexo edhe:
ANTON MARKU: DO TË DOJA QË LETËRSIA TË JETË AUTOBIOGRAFIA IME
