Nga Aleksandër Pushkin
O, n’ësht’ vërtet se natën von’
Kur prehet hëna dhe ndriçon
Mbi gurë varresh të harruar,
O, n’është’ vërtet se hapet dheu
E dalin hiet atë çat,
Do dal Lejlasë t’i thërras:
Tek un’ e dashur kthehu! kthehu!
Afromu prapë o shpirt i gjorë
Si atë çast që pate shkuar
E zbet’ e ftohte si dëborë
Nga dhimbja tretur e dërrmuar.
Si yll përpara meje ngrehu
M’u çfaq si zë a fllad i lehtë,
A si fantazmë e vërtetë,
Veç eja prapë. Kthehu! kthehu!
Po të thërras me përgjërim
Jo të vish botën të qortosh,
Që më pat mbytur shokun tim,
As amëshimin t’më tregosh.
Jo pse më theu e më breu
Trishtimi e dhimbja shpirtin mua,
Por që të them se prapë të dua
Se jam i yti, kthehu! kthehu!
Përktheu: Petraq Kolevica
————————————————————————————————–
LEXO EDHE:
Aleksandër Pushkin: Ai çast kur të pashë ty…
I paharruar gjithmonë do të jetë,
Ai çast kur të pashë ty,
Siç e shpon zemrën një shigjetë,
ma dogje shpirtin, bukuri.
Mes vuajtjesh të mia pambarim,
Një nga një ditët më kalojnë kot,
zëri yt më shfaqet plot dëshpërim,
Të ëndërroj, por s’të shoh dot.
Vitet kalojnë si një furtunë
Ëndrrat me vriten, nuk kam më gjumë
Të harrova zërin si zog i malit
Fytyrën e bukur, dy sytë e ballit
Koha ka ngecur, ç’monotoni,
Dielli s’më ngroh, qielli është gri,
S’kam inspirim, as perëndi,
As lotë as mallë, as dashuri.
Por, ja papritur këtë mëngjes,
M’u shfaqe prapë ndër sytë e mi,
Shigjetë në zemër mes për mes,
që përvëlon shpirtin, bukuri.
Zemra më rreh në egzaltim
sa gaz e jetë në shpirtit tim,
Dhe inspirim, dhe perëndi,
Dhe lot e mallë dhe dashuri.
————————————————————————————————–
LEXO EDHE: Pushkini: Jam këtu Inezilda…
Jam këtu Inezilda
Pranë dritares ku fle ti
E mbuluar është Sevilia
Në mjegull e qiej gri!
Mbështjellë në pelerinë
S’pyes vdekje as perëndi
Me shpatë e mandolinë
Poshtë dritares ku fle ti.
POEZINË E PLOTË MUND TA LEXONI KËTU
