Të kam dashur, poezi nga Adem Gashi
papritmas u ngrita nga tavolina e punës
qe instinkti që m’u bë ngasje
mora si i ndërkryer gjysmëterrit të korridorit
të ndizja në ballkon një cigare
pashë qiellit hapje të mistershme imagjinate
korridore të fluturimit të zogjve
ah zogjtë gjithnjë i kam dashur
në krahët e tyre m’u shfaqën copa fotografish
të grisura
tuat të miat të të dyve
një vetull diku një sy diku një ujëvarë floknaje
të stisura
si në një album me kartëmortale
çuditërisht ftohmës së egër të natës
rrëshqiti medaljon i hënës
varur në qafën e gjatë të një dashurie të pafat
e pra dije: të kam dashur.
ObserverKult
_______________________
Lexo edhe:
ADEM GASHI: NË DITËN KUR KAM MUNDUR TË VRITEM
Për të vdekur njeriu mund të vdesë çdo çast,
është tjetër të vritesh, të vetëvritesh, të të vrasin
ka pak rëndësi duhet a s’duhet një shkas,
i pamungueshëm, doemos, duhet vrasësi.
S’ka rëndësi se kush është mjeshtri i skenës
rrethanorët e vendit, të kohës
pranvera sapo ka hyrë, kënga rri peng
në një baltinë, në një pikë loti.
Dhe vrasësit qenë aty dhe gjaku i blertë i bimëve
ndryshe nga gjaku i kuq i njeriut,
kur lëngëzonte stina gjithçka të gjallë,
derdhjen e lumit të jetës e bënin Ata,
bënin hatanë.
Në ditën kur kam mundur të vritem
nga një thikë, nga një copë metal, nga një plumb
pirgu i munguar do të bëhej kufi
i të gjitha njohjeve, rinjohjeve, takimeve
ose portë e fundit të pafund.
Megjithatë,
dita (ajo ditë) grisi pjesën e terrtë të saj
e u bë portë e lirisë dhe dritës,
mos vallë kjo qe Përmasa e Katërt
këtu e pesëmbëdhjetë vjet më…
Shkrimin e plotë e gjeni KËTU
ObserverKult
