Në Ditën Shën Gjergjit kasapi e preu edhin
vllai i vogël
i theu xhamat dhe qeremidet e shpisë
Shpija u qorrue
në njanin sy
e l’shoi pikën
curril
Fytyra e vllait
U fiksua në shikimin
e fundit t’ edhit
Mes bleg’rimave
dhe dënesjeve filloi
nji shi i kuq
l’kura edhit me topa bardh e zi
u ba kuqezi
Gjaku ujiti lulet
e nanës rreth bunarit
kovës iu k’put konopi
e ra në fund të tij
Kasapi i fshiu thikat
për bari, shiu u ndal
mori l’kurën e plancin dhe iku
Edhi i rrjepun
mbet i vjerun
në degë t’ kajsisë
me sytë e qelqtë
përdhe
në ta lexova p’rrallën
për shtatë kecat
Pa e ditun
se në nji qytet
me emrin Lydra
dikur moti kryet
ja kishin pasë hjekun Shën Gjergjit
si edhit
Ma vonë nana
n’ hamamxhik na lajti me shtog e me lule
Stërpikat e gjakut
Nuk na u hoqën
derisa e hangrëm
mishin e edhit
Prej atij viti nuk majtëm ma edha
Në vend të tyne baba
ja blejti biçikletën
vllaut
Nga larg
derisa i bojke rrathët
n’krye të sokakut
m’përngante në edhin që kthehej me vrik
prej shpijes
