Me të çelun dita
Za pas zani
si grithje të ndryshkuna
si çjerrje të dehuna
si buri të shkyeme
si klithma të savanës
së përditëshmënisë
Ma shtinë
frikën e zhurmës
deri ne palcë
Dhe iku thellë ne vetvete nisi ta mësoj gjuhën e heshtjes
Pastaj heshti, heshti
deri në dënesje e za
nuk lëshoj
Mbylli dritaret e plastikës me tre xhama
E veshve u vnoj tapë
të pamuktë
as zanin tem t’ mos e ngoj
Dita ditës e shoh se flas
Me dritëhije ma mirë
se me za
Retë mbi krye mi sjellin portretet e engëjve
që më ftojnë
Pastaj oh pastaj kujtimet
ndizen si qirinj hyjnor
Dhe digjet
eshkë e shpirtit
pa lshue za
E mësoj gjuhën e heshtjes
Pa shenja pikësimi
Pa gishta
Dhe heshti, heshti
Deri në përjetësi
ObserverKult
