Poezi nga Albana Beqiri
Ndoshta do të shkoj me hapin e menduar
në një prej mëngjeseve të veshur me brymë
nga lart yjet do rrëshqasin lagësht si vesë
veç unë do ta di se është loti im i trishtuar
edhe një herë do të mbështjell pahetueshëm
me frymë
dhe do largohem si ëndërr e tretur në mëngjes…
Me dy fjalë të pathëna, me pak trishtim në sy,
me shumë dëshira të heshtura dhe dy pika lot që
nuk rrjedhin
brenda vetes dashurinë si në kasafortë e ndryj
dhe ulem në pragun e ëndrrave që të pafryma heshtin
do ta shoh edhe një herë pragun nga ku hyn në kujtime
si një lule e sapoçelur përhap aromën e ëmbël që dejet
m’i deh
diçka që nuk e shoh më mban lidhur e s’më iket
në cep të syrit fsheh shirat e trazuar që qajnë në qiell
Ndoshta do të shkoj në një ditë kur nuk ka diell,
do të largohem si ëndërr e tretur në mëngjes…
ObserverKult
Lexo edhe:
ALBANA BEQIRI: DONTE TË FLINTE PËR TA HARRUAR…
Zot, sa e lodhur jam tha me vete dhe mbylli sytë. I flihej, më shumë se për gjumë ndjente nevojën e një ikjeje pa kthim prej gjithçkaje: prej trupit të vet të drobitur që i dhembte në secilën qelizë, prej nervave që i ishin bërë copë e ishin gati në shpërthim, prej asaj dashurie që me gjasë e kishte mbaruar ciklin e vet, sepse gjithmonë e më tepër po i shkaktonte dhembje, prej atij njeriu të cilit i kishte falur gjithçka, por ose as kjo nuk kishte mjaftuar, ose ose kishte qenë tepër e madhe dashuria e saj dhe ai nuk e kishte përballuar dot, por çfarëdo që të ishte, kishte qenë e gabuar, ndryshe nuk kishte si shpjegohej ajo lodhja e tij e menjëhershme, apo gadishmëria për t’i ndejtur gati secilës fjalë të saj në pritje që ta sulmonte me to.
Tekstin e plotë mund ta lexoni KËTU
