Buzëgjak e truppërdhunuar
Shpirtvrarë
Qëndrova
Rodhën pastaj ditët me flamurin e lirisë
më pagëzuat me një emër të bukur
Embijetuar
Prapë qëndrova
Rrugëve të jetës eca me trajtën e hijes
pak dashuri shumë urrejtje
shumë lotë pak bukë
pak prehje shumë dhembje
mes qengjash e hienash
Buzëkuqi m’u kthye në zjarr
Ç’faj kam unë mëkatarja e pamëkat
Ata kështu deshën
Ju nuk mund ta dini ç’do të thotë zjarr
që të djeg pa bëza
çdo ditë çdo natë çdo natë çdo ditë
Buzët bardh i lashë përjetësisht
dhe mësova të buzëqesh
Të tillë më duan të gjithë
viktimë të buzëqeshur
Një ditë buzëqeshja m’u kthye në plumba automatiku
Sa herë guxoj të buzëqesh e vras veten
dhe e trishtë ju shikoj tinëz
pafajësisisht
në ninëza të syve
Nuk kërkoj mëshirë nga sytë e pangjyrë
kam lirinë e shkërdhyer brenda vetes
Qengjat heshtin
hienat turren të shtojnë plagët
me gojën plot drejtësi
Unë prapë buzeqesh e kthehem në tmerr
në këlthitje
Buzëgjak truppërdhunuar
Shpirtvdekur
E urryer e paragjykuar
Embijetuar
Kufomë
Kufomë që tani merr frymë të lirë atdheu
E bardha unë do të vdesë
Ditëzezat ju qofshin fal
