Poezi nga Aleksandër Çipa
Këtu dhe era nuk heq më fletë,
Gjurmët kanë humbur e s’ka të tjera.
Në oborre dhe kopshte, vetëm bosh
Dhe nëpër pragje ca grushte dhera.
Në botë të heshtjes-në varreza,
Freski e cungët një varr i ri.
Kortezhet me të paktë njerëz,
Një kuje dhe, më shumë vetmi.
Shtëpi e vjetër, ose vatra e parë,
Muret me gropa i janë bërë.
Nga malli për ikjen e frymëve,
Në bosh, si nën regjim e rënë.
Dy herë takime bën me dritën,
Në ag kur lind, dhe perëndon.
Shtëpi e vjetër që ka vatër,
Por nuk ka zjarr, hiri sundon.
Këtu veç era bën shërbime,
Dhe zë të vetëm çon përhera.
Nën dhé përherë gjenden ata,
Zëvendës boshin paska jeta!
ObserverKult
Lexo edhe:
ALEKSANDËR ÇIPA: AKSIDENTIN ME TY E NDAN NJË PUTHJE
Poezi nga Aleksandër Çipa
Sa herë në udhëtime ti më përmend rrezikun,
Se shpejtësia për mua është adhurim i vjetër
Unë kam tekën dhe ti këshillën,
kalojmë një rrezik dhe presim një tjetër
Nesër, së bashku do të kryejmë një rrugë
Poezinë e plotë mund ta gjeni KËTU
ObserverKult
Lexo edhe:
ALEKSANDËR ÇIPA: ERDHE NË ATDHE BLEDAR DHE HUMBE DRITËN E SHPIRTIT, VAJZËN!
I nderuari dhe i dhembshuri Bledar Avdia ngushëllime!
Unë nuk ju njoh dhe ju nuk më njihni. Nuk ju kam takuar dhe nuk më keni takuar. Tashmë jemi takuar së bashku në një dhimbje, por jo në mënyrë të barabartë. Dhimbja juaj është e papeshueshme dhe dhimbja ime është e zakonshme, por edhe ajo e papeshueshme. Pasi, dhimbjet nuk kanë njësi matëse dhe nuk kanë peshore. Dhimbjet kanë vetëm rëndesë, në shpirt.
I dashur Bledar, sot për sot, ju jeni shqiptari më i prekur, prindi më zemërshpuar, ju jeni patrioti im më i pandihmueshëm dhe për këtë, kam një dhimbje që nuk e them dot me fjalë…
Tekstin e plotë e gjeni KËTU
