Atë ditë vajza e historisë sime humbi një pjesë të të quajturit të vetes fëmijë. Doli nga shtëpia dhe midis një nuance të kuqeje të thellë që i jepnin lulëkuqet dhe një portokallie në të verdhë që i jepte dielli eci në botën e pashkelur më parë nga këmbët e saj. Një poet duke e parë e quajti qenien më të bukur që ka krijuar natyra por që nëse do të donim të kuptonim bukurinë e saj do të duhej t’i lexonim vargjet natën nën dritën e një qiriu. Kështu të njëjtit sy që e kishin parë në mëngjes natën vonë do ta shihnin ndryshe. Nuk do të admironin bukurinë vetvetiu. Do ta shijonin me ëndje e nëse qiriu fikej bukuria e zhytur tashmë thellë nuk do të kishte të bënte më me vajzën që duke ecur nuk kishte dijeni për bukurinë e saj. Kështu i tha poeti vetes: Poezia është një grua që ka lënë pas mosdijeninë e bukurisë së saj.
