Poezi nga Ana Kove
Ca tinguj Lolite
M’i shqyeve buzëve
dhe joshja ndezi flakën me sy;
me duhmë pasioni
përzjeve thëngjijtë e platitur;
dhe gota e verës mbi vatër u drodh;
buzët vure ku unë kisha pirë
pastaj qelqet m’i shkërmoqe ndër duar.
Në oxhakun e pahitur nga dëshira
isha gështenja që hodhe mbi prush
nga gjembat e bohçes qëruar,
zhvoshkur lëkurës që kërcëllet
e mishit që mahiset;
ishe dora që përzjeu shpuzën;
hukamë ishe në përcëllimin e parajsës.
Pranë oxhakut,
eliksiri prej taftit tënd rishmi frymoi,
dhe unë korpit tim të përzhitur
u ringjalla;
nënlëkurë gjakuan
vrundujt e lirisë së puthur.
Në sytë gati të shuar
m’i ndeze iskrat
dhe ajrin e luftës
mes meje dhe… meje
Ç’tu desh, Ernesto?
ObserverKult
Lexo edhe:
ANA KOVE: KUR LINDE TI, BIJË, LUTESHIM FSHEHURAZI!
Lexo edhe:
PYETËSORI I PRUSTIT: ANA KOVE
Cila është ideja e juaj për lumturinë e përkryer?
Ideja ime për lumturinë e përkryer është ajo për dashurinë e përkryer. Nuk i ndaj dot. Dashuria e madhe e dhuron lumturinë e madhe. I palumtur je vetëm kur del jashtë fuqisë së gravitetit të dashurisë. “Lumturi e përkryer” – kjo është një sintagmë edhe më shumë se letrare. Realisht nuk di nëse ka ndjesi në përqasje me përkryerjen e lumturisë. Edhe në çaste përjetimi të epërm, qenia njerëzore kërkon edhe më përtej… pra në mendjen tonë përkryerja është një fiksion diku më larg, që sërish duhet mbërritur. Segmentohet edhe ndjesia e lumturisë…
Cila është frika juaj më e madhe?
Unë kam shumë frikëra. Madje mund të bëj të qeshin edhe fëmijët me frikërat e mia. Në kohë ato kanë ndryshuar. Ajo që ishte dje frika ime më e madhe sot është reminishencë, që unë vetë e përqesh. Frika ime më e madhe tani në këtë moshë, është sikur të mos jem në gjendje t’i plotësoj vetës nevojat ekzistenciale fizike dhe shpirtërore.
Tekstin e plotë e gjeni KETU
ObserverKult
