Pas disa fjalësh pa rëndësi
mendova dhe heshta
dëshpërimisht edhe gjatë.
Në fund të fundit
burrat… janë burra!
U duhet pak hapësirë edhe fat.
Kështu,
kur mendova se e humba, e
nuk më hynte në sy gjithë njerëzimi.
Në fund,
ai u kthye në një burrë të vetmuar
që pohonte se ishte përjetësisht imi…
*Titulli i origjinalit: “Në fund”
ObserverKult
Lexo edhe:
ANILA TOTO: NËNA
Nëna rri ulur në qoshe, në një kolltuk
kolltuku i urtë si çfarëdo orendi shtëpie.
Nuk ka asnjë fjalë, as zë, asnjë zhurmë
ka rënë veç një paqe si heshtje vetmie.
Dhe mendja e nënës nis e rreshton hallet
i afron ngadalë, ashtu, sipas mundësive.
Me duart që i dridhen rendit edhe mallet
vëllezërit dhe motrat, fëmijët e fëmijëve.
Një nënë që punon me shtiza ndër duar
lidh kujtimet sipas një rregulli file më file.
Aty-këtu buzëqesh pakës për ç’ka gëzuar,
pastaj çdo pikë loti, nën syze nëna fsheh.
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
ANILA TOTO: Ç’TË DHEMB, GRUA?
Ç’të dhemb, grua,
Ç’e ke këtë buzëqeshje të vrarë, të hidhur,
Kush të ka trembur, kush të ka sulmuar,
Kush me ty është shtirur?
Ç’të tremb motër,
Përse dukesh kaq e etur, kaq luftëtare,
Kë do të bësh të lumtur në botë
E vetja s’të dhimbset fare?
Ç’të dhemb nënë, oh, e mira nënë,
Të them se je ende grua e bukur,
Në sytë e mi ti ndrin si ikonë
E sakrificës për të më bërë të lumtur!
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
