Kur u vendosa si refugjatë në shtëpinë e azilit
unë isha dyzetë e një vjeç
aty e pata njohur shumë të panjohur
e pata njohur edhe “Frau Erich” më emrin Adela
ishte përgjegjëse për refugjatët e Ballkanit
më kujtohet
kur u pata rrahur me një tip nga Maroku
edhe ai si unë refugjatë
vetëm Adela na ndërpreu edhe pse aty kishte
nga Kosova, Bosnja, Bullgaria e Gjeorgjia…
Të nesërmen në dhomën time
erdhi Adela më tha;
marokenin e kemi transferuar nga këtu
derisa me tregonte e shikova
kishte sy vërtetë epshndjellëse
pak se të varur që tregonin se kishte vuajtur
në kohën e Gjermanisë Demokratike
kishte qenë mësuese e rusishtes
burrin e kishte pas oficer
që i kishte vdekur nga kanceri
duke punuar në termocentralit bërthamor
të Çernobilit që shpërtheu
Kur po hynim në muajin e tretë të shoqërimit
më Adelen
për të parën herë e pyeta
pse një grua më dhjetë vjet martesë
gjithmonë më flet për njëfarë frike
ma merr mendja e ke për shkak të vetmisë
apo ke frikë nga unë
që herën e fundit desh e vrava marokenin
më ndjeni që kot po ua kujtoj atë rrahje
derisa po zhvishej ia shikova këmbët
Adela ishte trupshkurtër
andaj mbante këpucë me take të larta
të dukej më e gjatë
edhe pse ishte e hijshme.
ObserverKult
Lexo edhe:
