Nënë,
e dashura ime nënë,
mos shko këtë mëngjes te varri i tim eti
është Dita e Të Dashuruarve…
shko më vonë atje
në mbrëmje kur askush s’të sheh
dhe tregoja të gjitha…
eja të shkojmë në vende
që të bënë të lumtur dikur
atij parku me shelgje ku puthjen e parë more
e të vetmen dashuri ndjeve gjirin të te djegë…
eja të shkojmë atje ku vajza u bë grua
te ajo dhomë e varfër ku me tim atë
për të parën herë bëtë dashuri
dhe përjetësinë njëri tjetrit i premtuat…
eja dhe vër parfumin më të mirë
dhe vec për sot hiqi rrobat e zisë…
vishu sic do donte babai të visheshe
fustanin e kaltër dekolte…
bizhutë dhe sandalet që në dorë mbaje
sa herë që e dehur prej lumturisë
në krahët e tij rrugën për në shtëpi merrje…
ndërsa e qeshura jote kumbuese
erresirës i prishte qetësinë…
eja të shkojmë në vende tunduese
që sot i ka mbuluar harrimi
ku xhelozinë ndjeve të të plagosë
dhe shtegëtimet e zogjve nise t’i dyshosh
pa e mësuar se kush e kish fajin
qielli
flatrat
apo fluturimi…
dhe natën vonë shkoi pranë mermerit
thuaji se nga të gjithë premtimet
që shkujdesur të falte ai,
më e ëmbël ishte dhimbja…
mes mërmërimash bëji dashuri…
falja edhe ti të gjitha…
mjellmës klithmën që askush s’ia dëgjoi
tradhëtoja në mënyrën tënde të butë…
të bardhë dhe të urtë…
duke mbetur përjetësisht e tija…
Nënë, mos shko këtë mëngjes te varri i tim eti
shko më vonë atje,
në mbrëmje kur askush s’të sheh
dhe tregoja të gjitha…
është Dita e të Dashuruarve,
e të dashurve…
e dashnorëve
e besnikëve dhe tradhëtarëve bashkë…
është ditë e dashurive të zhurmshme
dhe e mjellmave që s’bëzajnë…
