Me dashtë atdheun si shqiptari, domethënë
me ngufatë në fyt, me zhbirua në gjoks
domethënë, me dhunua sa herë ta do qejfi
sa herë ta përdhosësh, sa herë ta poshtërosh.
I çuditshëm është atdheu, nuk mban mëri kurrë
edhe kur e plagosë për vdekje, edhe kur e zhvatë
domethënë, edhe kur ia rrjep lëkurën për së gjalli
as klithë, as gjëmon kur trupi i kullon gjak.
Me dashtë atdheun si shqiptari, domethënë
në Librin e Amëzës me mohua atësinë e vet
sa herë është ngushtë atdheu, sa herë ulërinë
me u përmjerrë së brendshmi, me u arratis në det.
Midis maskave në teatrin e ndytë, domethënë
me u argëtua me nge si të ishte kloun
ende pa ra perdja me hedhë midis rekuizitave
si paçavuren e ndotur që s’të duhet kurrë.
Me dashtë atdheun si shqiptari, domethënë
me tregtua me flamuj ditën për diell
natën me ngritë dolli për shenjtërinë e tij
ende pa çelë agu lëkurën me ia shpërvjelë.
Atdheu është lulëkuqja jonë e këputur
domethënë, është hapësira që s’e duam kurrë
është oaza e dhembjes, është trëndafili i vyshkur
të cilin në vend të ujit e vadisim me shurrë.
