Ndoshta një her’,
do vet’ të kthehesh ti,
n’rrug të pa kthim,
ndoshta një dit’,
kur un’ kaloj,
e shoh,
buz’qeshjen tënde.
F’tyrat e bukura,
me lot jetojn’,
pyes vet’veten,
a thua ekzistojnë?
Ky shiqim në syrin tënd,
s’mund të shoh,
ftyrën tënde të zbeht’,
kur afërsia, jote,
për mua do vdes.
Një bot’ e tër’,
si në pasqyr’,
dëgjojn’ zërin tënd,
diku n’larg’si,
diku ulur në një skut’,
unë qëndroj,
një ndjenj’ e ftoht’,
mua më kaploj.
Unë nuk mundem,
që të besoj,
vazhdoj të ec’,
dhe rrug’dalje kërkoj,
gjurmët tua,
s’kam pse t’i shikoj,
por tashmë ësht’ bër,
fare s’ka rëndësi.
