Tani, me siguri, do të jenë të trishta
kumbullat. Tani, shumë ngadalë,
një mjegull e lodhur
do ta davarisë nocionin e kopshtit,
do t’i harrojë vjollcat e lehta,
qershitë
dhe, enigmatikisht, ndërsa lë
një rreze hëne mbi qelqet
e shtratit tënd,
mbi luledaliet,
jaseminin.
Sot do të të shkruaja poezinë e vjetër që ta kam borxh.
Do të flisja për duart e tua, buzët, flokët,
sytë e tu ku bëhen të vogla peizazhet që ti dashuron,
ngritur prej shtigjesh me pemë ose prej kullash me sahat
që vështrojnë qiellin të çuditura.
E megjithatë, sa e vështirë qenka. Kthehet,
vjen përsëri mbrëmja,
siç kthehet një atlet që ka humbur,
ulërin era, bie shi, siç thoshe ti gjithmonë,
bie shi si të ishte fundi i botës.
Dhe pak gjëra mund të të shkruaj.
Pak gjëra mbeten për të shkruar.
Sot frazat gjeniale mërziten nëpër libra.
Mbeten këto, të thjeshtat, që do të donin të vdisnin,
ky shqetësim i ëmbël syve somnabulë, të ikshëm,
tek të kërkojnë nëpër luledaliet,
qershitë, vjollcat e lehta, kumbullat,
me siguri të trishta, të kopshtit.
Përktheu: Aurel Plasari
