Poezia “Dhuntia” nga Li-Young Lee
Që të më hiqte ciflën e metalit prej pëllëmbës,
im atë më rrëfeu një përrallë me zë të ulët.
Unë shihja fytyrën e tij të lezetshme dhe jo tehun.
Para se të mbaronte përralla, ai e kishte hequr
copëzën e hekurt nga e cila mendoja se do vdisja.
S’më kujtohet përralla,
por e dëgjoj ende zërin e tij, një pus
me ujë të errët, një lutje.
Më kujtohen edhe duart e tij,
dy përmasa dhimbshurie
që m’i prehte në fytyrë,
flakët e disiplinës
që lartësonte sipër kokës sime.
Po të kishit hyrë aty atë pasdite
do të kishit menduar se po shihnit një burrë
që diç po mbillte në pëllëmbën e të birit,
një lot të argjendtë, një flakëz të vogël.
Ta kishit ndjekur atë djalë
do të mbërrinit këtu,
ku po përkulem mbi dorën e djathtë të sime shoqeje.
Shiko si ia pres thoin e gishtit të madh
me aq kujdes sa të mos ndjejë dhimbje.
Shiko si ia nxjerr ciflën.
Shtatë vjeç qeshë kur im atë
m’i mbante duart kështu
dhe nuk e mbaja atë bërskot
mes gishtash dhe mendoja:
metal që do më bësh gropën,
më pagëzo në Vrasës të Vogël,
Mineral që i Sulesh Drejt Zemrës Sime.
Dhe nuk e ngrita plagën e të bërtisja,
Vdekja ishte këtu!
Bëra atë që bën një fëmijë
kur i japin të mbajë diçka.
Putha babanë.
Përktheu: Elvana Zaimi
ObserverKult
Më shumë për Li-Young Lee gjeni KETU
Lexo edhe:
